woensdag 22 december 2010

Secret Santa in de zomer...

... zou dat niet beter zijn?  Dan zou ik tenminste mijn cadeautje fatsoenlijk kunnen fotograferen.
U ziet het misschien niet, maar de kussenslopen die Vrouwtje Gekruid maakte passen perfect bij onze grijze zetel én bij onze groene muur.  Ik ben helemaal weg van de stof (waar haalde je die, Vrouwtje?)
Ze heeft haar bijnaam trouwens niet gestolen, want ik kreeg ook nog een ontspannende kruidenmengeling voor in bad.

Bedankt!

dinsdag 21 december 2010

Moemoe Huppeldepup zal blij zijn...

... want haar stofke voor de frivole hemdsbloes krijgt eindelijk een nieuwe bestemming.
De bevallige assistente keek liever naar Piet Piraat, maar haalde ondertussen toch een winnaar uit het potje.  Gelukkig heb ik een dochter gekregen, die kunnen tenminste multitasken.
An, als je je adres stuurt naar klaartjepuntbritsattelenetpuntbe kun je aan je zomerrok beginnen!  Ik ben al benieuwd naar het resultaat.

Flou artistique

Meneer Schaar maakte een doosje...

En ik de rest...


Gisteren ging het op de post.  Hopelijk is mijn Secret Santa-"slachtoffer" er blij mee...
Mijn Secret-Santa-"slachtoffer" is er heel blij mee, zegt ze zelf.  Het is aangekomen, dus kan de flou artistique wat verduidelijkt worden:

dinsdag 14 december 2010

Maak ook eens een fout (give-away)

Ergens in de Rupelstreek, midden jaren '70.  Ene mevrouw Huppeldepup is net grootmoeder geworden, en haar kleinkind wordt gedoopt.  Dus moet ze fris voor de dag komen.  Ze koopt een frivool stofke op de markt (zo'n synthetisch stofke, dat je niet moet strijken), want dat streepje grijs past wel bij de rok die zal al af heeft.  Dat wordt een mooie hemdsbloes, ze gaat er de andere moemoe nogal de loef mee afsteken!
Eenmaal thuisgekomen vraagt mevrouw Huppeldepup zich af of het stofje dat ze koos toch  niet té frivool is, en meneer Huppeldepup laat meteen zijn misprijzen zien.  Het stofje verdwijnt dus in de kast.  Af en toe haalt mevrouw Huppeldepup het nog eens boven, maar ze zal het nooit gebruiken.
Bij de verhuis van mevrouw Huppeldepup naar een rusthuis, ergens in 2010, komt het stofje terug naar boven.  Maar haar kinderen en kleinkinderen vertonen geen interesse.  En dus verhuist het stofje, samen met twee tapijten en de oude slaapkamer, naar de Kringloopwinkel.
Dat verhaal beeld ik mij in bij het zien van een bepaald stofje, nu ik mijn stoffenkast eens uitmest.  De rest van het verhaal ken ik, en gaat als volgt: ik koop het stofje in de Kringloopwinkel, want het is niet duur en het ziet er wel plezant uit.  Maar verder dan dat kom ik ook niet.  Net als bij mevrouw Huppeldepup belandt het stofje bij mij op de stapel miskopen (een stapel die gelukkig heel klein is).  En dus besluit ik nu om het weg te geven.  Dan kan iemand anders ofwel dezelfde fout maken, ofwel een prachtig project met dit stofje verzinnen.  Het is sowieso gratis en voor niks.
De technische details:
  • de stof is net geen meter breed, net geen 2,3 meter lang
  • de tekening van het vrouwenhoofd (inclusief blauw haar) is ongeveer 15 cm hoog en 8 cm breed
  • in werkelijkheid is het kleurverschil tussen de blauwe achtergrond en het blauwe haar groter
  • het lijkt of er vlekken op de stof zijn, maar dat is de tekening die doorschijnt, want de stof was dubbelgevouwen.
  • het is dus synthetisch, zo'n typisch bomma-stofke
Wie ten laatste zondag 19 december laat weten waar hij/zij dit stofje goed voor zou kunnen gebruiken rekent zichzelf tot de kanshebbers.

zaterdag 4 december 2010

Hoe het bij u zit weet ik niet...

...  maar hier zal men de Goede Sint niet horen klagen over de ontvangst.

maandag 15 november 2010

Een acuut geval van...

Mijn  naaimachine voelt zich de laatste tijd zwaar verwaarloosd.  En ik kan ze geen ongelijk geven.  Ik vertoef de laatste weken 's avonds immers vaker in de zetel dan ergens anders.  Lupus is een van de oorzaken, samen met nog wat andere auto-immuunziektes.  En paraneoplastisch syndroom.
Niet dat ík daar last van heb, of een van m'n huisgenoten.  De patiënten van dr House daarentegen wel.
Eigenlijk zijn die patiënten maar bijzaak.  Het gaat 'm om heel de psyche van House zelve, en de manier waarop hij met z'n patiënten, personeel en oversten omgaat.
Een dikke maand geleden, toen 2be de nieuwste afleveringen uitzond, geraakten mijnheer Schaar en ik geïnteresseerd, en dus keken we trouw elke zondagavond.  Totdat er iemand bij 2be op het lumineuze idee kwam om "thema-afleveringen" uit te zenden, in plaats van de afleveringen in de juiste volgorde.  Alsof er niemand nog geïnteresseerd is in de rode draad, het achterliggende verhaal.  En dus klopten we aan bij schoonbroer J, die vorig jaar de eerste 4 seizoenen op dvd heeft gekregen.  En houden we regelmatig een House-marathon in de zetel.  En voorlopig wint de warme zetel met de House-dvd's van de naaimachine naast een koude muur...

zaterdag 16 oktober 2010

1,2,3, rikketikketik

Dat is een van de Urbanus-hits die we de laatste weken grijsdraaien in de auto.  Samen met "Hittentit", "Bakske vol met stro" en "Madammen met een bontjas" is dat een absolute topper voor Dora's oren.  Alle andere liedjes op de CD van Urbanus (die we onlangs speciaal voor haar kochten) worden resoluut en met een krachtig "Nee, niet leuk", "Nee, ook niet" of "Nee, Ubandus hoden" afgewezen.  Maar daar ging ik het eigenlijk niet over hebben.
Pernel heeft mij getikt.  En nu mag ik dus, net zoals velen onder u mij al hebben voorgedaan, in viervoud over mezelf vertellen.  En dat gaat als volgt:

Vier dingen die ik altijd in mijn handtas heb
  • Een portefeuille, sleutels en een gsm*, maar dat is nogal wiedes.
  • Mijn eerste (en voorlopig nog altijd enige) Kringlooptas.   Een vrouw kan maar beter altijd voorereid zijn om terecht te komen in een situatie waarbij ze meer dingen mee naar huis moet nemen dan dat ze dingen bijhad.
  • Een klantenkaartportemonnee.  Want soms komt het door het shoppen/boodschappen doen dat de kringlooptas nodig is, en dus ben je maar beter goed voorbereid.  En het is onvoorstelbaar hoeveel van die kaarten een mens meezeult, dus ze geraken niet in mijn gewone portemonnee.
  • Een hele hoop dingen die ik, zoals waarschijnlijk 90% van al mijn seksegenoten, meezeul "voor de zekerheid" en uiteindelijk toch zelden gebruik.  Lippenbalsem bijvoorbeeld, of brilpoetsdoekjes.
* Een gsm, dat is eigenlijk niet zo wiedes.  Dat is nu een van die dingen die ik nog gerust kan missen.  Tot ik hem écht nodig heb en hij nog op de keukentafel ligt, natuurlijk.


Vier dingen in mijn bureaula
  • Leuke postkaartjes voor verschillende gelegenheden.  En zelfs ook een paar die maar zelden in aanmerking komen om gebruikt te worden, maar gewoon té grappig waren om te laten liggen.  Ik vind het zelf zo tof als er eens échte post in mijn brievenbus zit, en stuur dus ook veel liever kaartjes dan een sms.
  • Balpennen in alle soorten en maten.  Volle én lege.  Die laatste houd ik bij voor een van mijn tantes, met een heuze balpennenverzameling.
  • "Kribbelblokken".  Toen ik zelf nog een kind was, maakte een nonkel van mij honderden (of misschien zelfs duizenden) kribbelblokken.  Kladpapier samengeplakt met een kleefrandje (zoals bij cursusblokken), voor urenlang tekenplezier.  Later heb ik daar zelfs nog allerhande samenvattingen van cursussen op gemaakt.  En nu zijn er nog altijd kribbelblokken over voor Dora, die ook al het plezier van tekenen op een kribbelblok heeft ontdekt.
  • Allerhande handleidingen van keuken- en andere toestellen, maar daar valt nu eens echt niets interessants over te vertellen.

Vier favoriete dingen in mijn slaapkamer
  • Het bed, maar dat lijkt mij ook nogal logisch.
  • De nachtkastjes, een echt erfstuk van mijn grootmoeder.
  • Oorbellen, een echt erfstuk van mijn overgrootmoeder.  Die ik zelden draag (om niet te zeggen nooit), maar die ik gewoon al tof vind om af en toe eens naar te kijken en te denken "Die zijn dus van mijn overgrootmoeder, da's toch echt straf he."
  • Een schilderij dat ik liet maken voor de 30e verjaardag van Mijnheer Schaar, op basis van een foto van ons twee.  Omdat verjaardagen altijd speciaal zijn, zeker als het een rond getal betreft.  We heten niet Crombé en hingen het schilderij dus in onze slaapkamer en niet in onze living.  En het is ultraschattig om Dora elke keer opnieuw verrast te zien kijken en dan te horen zeggen: "Mama papa s"er""hiljij!  Mooi!  Zonnebil aan!"

Vier dingen die ik altijd al heb willen doen/nog zou willen doen
  • Leren haken.  Want soms is het plezanter om gewoon in de zetel te blijven zitten en toch het gevoel te hebben iets nuttigs te doen, en dat gaat beter met een haaknaald dan met een naaimachine.
  • Mijn angsten overwinnen.  Bijvoorbeeld de angst voor spinnen.  En de angst om die spinnenfobie aan te pakken.
  • (terug) accordeon leren spelen.  Dat deed ik een tiental jaren geleden ook al eens twee jaar, en daar zou ik (ooit) graag verder mee gaan.
  • En dan nog iets dat er ooit nog wel eens van zal komen: een bomma op pensioen zijn.  Dat lijkt mij nu eens echt plezant: toffe kleinkinderen hebben, en veel tijd om alleen maar de dingen te doen die je leuk vindt...

Vier dingen die jullie nog niet van mij weten
  • Ik werd vroeger in de Chiro, samen met mijn leeftijdsgenotes, "achtervolgd" door een leidster die supergraag knutselde.  En van de weeromstuit knutselde ik dus niét graag.  Niet toen zij onze leidster was (een paar jaar lang) en ook niet zoveel jaar later toen ze samen met mij in leiding stond.  Had iemand mij toen verteld dat ik binnen twintig jaar een eigen naaimachine zou hebben, ik had héél hard gelachen.
  • Van al mijn lichaamsdelen ben ik het fierst op mijn tanden.  Daar zit geen enkel gaatje in, en mijn tandarts laat mij dan ook vaak niet betalen voor controles.  Hij zou zelfs geld géven om alleen maar tanden als die van mij te moeten behandelen.
  • De was ophangen, dat kan maar op één manier, en dat is die van mij.  Van alle andere manieren word ik zenuwachtig.  Toch op z'n minst als het mijn was is die hier ten huize Schaar wordt opgehangen.
  • Ik ben ooit, in een ver verleden, gekust door Willy Sommers.  Toen de plaatselijke brillenwinkel heropende kwam Willy Sommers daar handtekeningen uitdelen, dus ik was van de partij.  En ik kreeg niet alleen een kaartje met een handtekening, maar ook een kus van Willy Sommers.  Het spreekt voor zich dat ik sinds die dag mijn kaak niet meer was.

Zo.  Nu kent u mij wat beter.  En nu tik ik lustig verder, hoewel ik geen idee meer heb van wie er allemaal al getikt werd.  Ik tik Flavie Stikkemie, omdat we een gemeenschappelijk doch kortstondig verleden hebben. 

donderdag 30 september 2010

Klaar om één uur

Ik ben een last-minute-mens.  Altijd al geweest.  Ik was vroeger op school een kei in huistaken te laat afgeven, en ik had daar ook altijd een goed excuus voor.  En wie met mij wil afspreken en hoopt dat ik stipt op tijd kom, kan maar beter een half uur te vroeg afspreken zonder dat ik weet heb van dat half uur marge.
Ik ben ook een twijfelaar, ook altijd al geweest, en nu nog meer dan anders.  Ik wíl wel een zelfgemaakt verjaardagscadeau knutselen, maar wat dan?  En gaat ze dat dan wel mooi vinden?  En wat is eigenlijk haar lievelingskleur?...
Dus toen K vorige zaterdag haar 31e verjaardag vierde, bedacht ik mij al wekenlang op voorhand dat ik op tijd stof moest kopen.  Ging ik een week voordien naar een stoffenwinkel, waar ik mijn zin niet vond omdat ik eigenlijk nog geen idee had wat ik precies ging maken.  Een tas, ja, maar het mocht niet helemaal dezelfde tas zijn als die voor E, want K en E zijn van dezelfde vriendinnenclub.  Dus kocht ik donderdag twee lappen stof, die bij nader inzien toch niet zo goed bij elkaar pasten, en ging ik vrijdag toch maar weer naar die ene stoffenwinkel, waar ik nu (gelukkig) wél mijn zin vond.
Ik besloot in de winkel dat ik toch nog eens voor dezelfde tas zou gaan want de magnetische sluitingen voor de andere tas in mijn hoofd waren op.  Vrijdagavond besloot ik dan om de andere tas te maken.  "Klaar in één uur", werd ze hier aangekondigd.  Dat kon dus geen probleem zijn.  En om ze, met haar effen buitenkant toch wat op te vrolijken zou ik er snel ook even een bloemenbroche van Eloleo bij maken.
Klaar in één uur was ze niet, de tas.  Maar wel klaar om één uur.  's Nachts, terwijl we de volgende ochtend verwacht werden om met een kleine massa mensen naar Plopsaland te rijden (waar ons nog een grotere massa mensen vergezelde). 
De tas werd afgewerkt vlak voor het verjaardagsfeest, wat meteen de slechte kwaliteit van de foto verklaart: toen ik eindelijk aan dit bericht begon en de foto bekeek, was de tas al afgegeven...  Misschien toch maar eens iets aan dat uitstelgedrag doen...

dinsdag 21 september 2010

De ballerinarok, dus.

De ingrediënten van afgelopen weekend: koud weer, een zieke dochter en een ballerinarok die nog op de afwerkstapel lag.   Die bleek na de eerste pasbeurt te smal, en moest toen plaats ruimen voor een kroon die al eerder af moest zijn.  En hoe troost je een zieke dochter beter dan met een cadeautje?  Een ballerinarok terwijl ze fan is van dit schepsel, dat kan niet mis gaan.  Toch?
Geïnspireerd op deze tutorial van Emma en Mona.  Maar dan met fronsen in plaats van met plooitjes.  En met vier lagen gordijnstof om het geheel extra "pofferig" te maken.  En redelijk eenvoudig versierd met bloemen en wat biais.  Ik geniet namelijk nog van het feit dat ik het nu nog min of meer voor het zeggen  heb op vestimentair gebied, en dochterlief nog niet zeurt om knalroze tutu's met alle mogelijke glittereffecten tegelijk.
De reacties van Dora varieerden gisteren van "ooooh, bloemes" over "mama maakt met naamasjien" tot "nee, niet leuk".  Maar hij heeft het toch al een volledige aflevering van Angelina uitgehouden rond haar poep.
De tijd die ik in haar verjaardagskroon stak was omgekeerd evenredig met de tijd dat ze hem op haar hoofd droeg.  Als dat met dit rokje ook zo zit, mag het nog wel een tijdje in haar verkleedkoffer blijven liggen...

woensdag 15 september 2010

Anti-allergie-taart

Een feest, dat kan volgens mensen die het kunnen weten (lees: Dora en minstens één van haar gasten) niet zonder taart.  Dus hing nichtje Jade drie dagen voor het bewuste feest al aan de telefoon: "Tante, ga jij voor mij ook een taart maken zonder eitjes?"
Natuurlijk, want het is niet omdat het hààr verjaardag niet was, dat ze moet verlekkerd worden met taarten die ze niet mag eten.  Maar hoe doe je dat?  Wel, zo:
(deze taart kan trouwens ook voor mensen met melkallergie)

Nodig
300 gr gezeefde bloem
1 mespunt zout
150 gr witte basterdsuiker
1/2 tl bakpoeder
abrikozenconfituur
5 zoetzure appels (ander fruit kan ook wel, lijkt mij)
200 gr toegestane margarine (in mijn geval was dat Planta, maar ik moest alleen op eieren/lecitine letten)
eventueel citroenrasp en 2 el citroensap
Een springvorm van 26 à 28 cm

Zo doe je het
Kneed bloem, zout, bakpoeder, basterdsuiker, kleingesneden margarine en desgewenst citroenrasp snel tot een samenhangend deeg.  Laat de deegbal in plastic folie een uur in de koelkast opstijven.
Schil de appels en snijd ze in kleine stukjes.  Appel, evt citroensap door elkaar roeren (je kan er ook wat suiker bij doen, maar dat hoeft niet, zeker niet als je geen citroensap gebruikt).
Verwarm de oven voor op 200°C.  Vet de springvorm in en druk 2/3 van het deeg op de bodem uit.  Vorm rolletjes van de helft van het resterende deeg, leg deze langs de opstaande rand en druk met de vingers 2-3 cm hoog.  Schep het appelmengsel in de vorm.
Rol de rest van het deeg dun uit en snijd er repen van.  Leg deze in ruitpatroon over de appel.  Verdeel tot slot de confituur over de gaatjes in het ruitpatroon.
Bak de taart in 60 minuten (ik kwam toe met 45 minuten) gaar en bruin.

zondag 5 september 2010

"Het is zeker niet voor volgend weekend"...

...  Dat is wat de gynaeocologe mij dag op dag twee jaar geleden vertelde.  Dus vertrok ik die avond, zonder speciale voorzieningen, naar een etentje met mijn aspivriendinnen.  En dus dacht ik de dag daarna dat ik dat koffertje echt nog niet moest inpakken voordat ik met Meneer Schaar naar Gent trok, om even naar de Startdag van de Chiro te gaan.  En dus dacht ik ook helemaal niet aan weeën toen mijn buik toch wel érg veel pijn deed op weg naar huis.  Ik vond het hooguit een beetje raar en vervelend, die buikpijn.  En, toegegeven, ook wat griezelig met de koorts die er plots bij kwam.  Dus toch maar even naar de spoed gereden.  Zonder koffertje, ha neen, want het zou zeker niet voor dat weekend zijn en Dora werd pas twee weken later verwacht.  Een lange nacht in observatie en een voormiddag in een warm bad later besliste diezelfde gynaecologe er echter anders over, en 15 uur later was Dora er.

En zo komt het dat we gisteren Dora's tweede verjaardag vierden (want een feest organiseren is leuker op een zonnige nazomerse zaterdagavond dan op een doordeweekse woensdag), en niet binnen twee weken.  Ik denk dat Dora het niet erg vond.
(De kroon, die is geïnspireerd op deze kroon, en nog een andere kroon op de blog van Annelyse, maar die vond ik niet meteen terug)

maandag 30 augustus 2010

Samenloop van omstandigheden

Mijn schoonouders hebben nieuwe glasgordijnen gekocht.  En, zoals dat blijkbaar gaat als men nieuwe glasgordijnen op maat laat maken, ze kregen de overschot mee naar huis.  Veel overschot.  En omdat die ten huize Schoonouders toch maar nutteloos zou liggen wezen, kreeg ik op mijn beurt de glasgordijnen  mee naar huis.  Goed  om later een prinsessenkleed te maken voor Dora, bijvoorbeeld.
Nu wil het toeval dat de bijna-tweejarige dame hier in huis verzot is op deze muis*.  Waarom dat dat nu persé een muis moet zijn is mij een raadsel.  Maar goed, ze is in al haar muizigheid inspirerend genoeg voor Dora om zichzelf een "Alina Ballina" te wanen.
Die samenloop van omstandigheden zorgde voor een creatieve opwelling van mijnentwege.  Geïnspireerd op deze tutorial, maar dan met rimpels in plaats van met plooien en met vier lagen stof in plaats van met één laag stof een een voering.
Iets wat ik gisteren al vol trots had willen laten zien.  Want dit ging van de eerste keer juist, zonder één speld te gebruiken.  Jippie!
Maar toen ik het na Dora's dutje al eens wilde showen (voordat ik de versiering aan zou brengen en van de strook een rok zou maken) bleek het te smal.  Straf, want Dora's taille meet exact twee centimeter minder dan de omtrek van de rok.  Begrijpe wie begrijpen kan...
En toch won de fierheid het van het gebrek aan rekentalent en laat ik u nu al een onaffe rok zien.  Voordat men zou denken dat ik in een hol verscholen zit.  Of zwanger ben.  Of alletwee tegelijk.

* Ja, Angelina heeft een roze rok, ja.  Maar men kan bezwaarlijk van een schoonmoeder verwachten dat ze roze glasgordijnen koopt,  nietwaar?

zaterdag 14 augustus 2010

Sewer's block

Elke keer als er een kindeke zijn nieuwe of zoveeljarige aanwezigheid op deze aardbol viert een t-shirt maken.  Met een applicatie, of een omgekeerde applicatie, of met flockfolie.  Soms al eens zot doen een een slab maken.  Voor een goede vriendin zo mogelijk nog zotter doen en een t-shirt en een slab combineren, met daarbovenop nog een vlaggenlijntje en een knuffel.
Eens proberen om een kringlooptas te maken en zien dat dat wel lukt.  Een omkeerbare tas maken voor vriendinnen, en tevreden reacties krijgen.
Maar dan toch telkens teruggrijpen naar een t-shirt.  Bijvoorbeeld als cadeau voor Meneer Schaar.  Denken dat je toch ook wel andere dingen moet kunnen.  En dat ook wel willen, maar niet durven.  Want gaat dat niet te moeilijk zijn?  Gaan de kersverse ouders daar wel content mee zijn?  Is dat niet wat te min, een zelfgemaakt cadeau?  En zoveel zelfmaakprojecten horen toch niet thuis in de deelverzameling van "mijn mogelijkheden" - "geschikt als kraamcadeau" - "toffe spullen"?

Vrijdagavond, 21u.  Marie geeft morgen een feest en ik heb nog altijd geen cadeau.  Dat "sewer's block" speelt mij parten.  Ik wil eens iets anders maken dan een t-shirt of een slab, maar ik weet niet wat.  Of ik weet het wel, maar ik durf het niet...  En dan, plots, een aha-erlebnis van de bovenste plank.  Marie, zo heette ook de voelkip van Dora.  Aha!  Een voeldoekje, dat moet ik ook nog net kunnen, niet?  Och kijk hier, op haar geboortekaartje staat een monster.  Ideaal als model voor het voeldoekje.  Of en knuffel, dat kan natuurlijk ook...

Nog wat getwijfel, wat genaai, wat gefrutsel en gefrul later zitten we in de auto op weg naar Marie's feest.  Met een halflege knuffel (want Dora besloot om wakker te worden voordat de knuffel gevuld was) en wat naaigerief.  Meneer het knuffelmonster is net klaar op het moment dat Meneer Schaar de wagen parkeert.  Nog snel een foto nemen voor er een papiertje om gaat.

Oef, ik kan het.

woensdag 11 augustus 2010

Drie jaar geleden...

... was het de feestdag van de Heilige Clara, patrones van het goede weer, en dat was er aan te merken (de eieren van I's kippen die we, om haar te ondersteunen, naar de Clarissen hadden gebracht hebben ongetwijfeld geholpen).
... werd I's blauwe nagellak deskundig op een kleine-teennagel aangebracht.
... stond ik zonder morren op op een uur dat ik voordien al lang niet meer bewust had meegemaakt.
... had ik een heel schoon kleed aan.
... liep ik een hele dag op "hoge" hakken.
... kreeg ik van meneer de districtsschepen van burgerlijke stand te horen dat ik een Chinese Geit was (en dat in een geitendorp).
... haalden mijn Chirovriendinnen hun sterkste staaltje kerkversieringskunsten boven.
... probeerde ik, samen met mijn vake, tevergeefs de tranen te bedwingen op weg naar het altaar.
... moest meneer Schaar na drie woorden al invallen bij het welkomstwoord.
... leerde Hendrike, de dochter van goede vriendin A, dat mensen ook konden huilen van geluk.
... kregen we schone woorden te horen van mijn zussen en schoonbroer.
... wist ik hoe Simonneke van Thuis zich elke dag moet voelen, met een geschminkt jankgezicht.
... mocht ik mijn landsknecht-skills nog eens opfrissen.
... kregen we lekker eten en drinken.
... deden mijn toenmalige collega's ons een bak De Koninck cadeau.
... was ik er hoe langer hoe meer zeker van dat die angstvallig geheimgehouden reservatie in een Mechels hotel niet overbodig was.

En twee dagen later...
... stond ons toenmalige huis helemaal op z'n kop.
... leek ons terras op het magazijn van De Koninck, en wisten we dat die bak bier maar een voorproefje was.
... konden we niet vermoeden dat we zelfs een jaar later nog cd's in verkeerde hoesjes terug zouden vinden.

Het was een schone dag. 

zaterdag 7 augustus 2010

Happy buurt-day

Exact 4 maanden nadat Meneer Schaar, Dora en ikzelf verhuisden, was Dora jarig.  Toevallig tesamen met de oudste van de 7 buurkinderen (uit in totaal 3 gezinnen).  En dus kreeg Dora van die drie buurgezinnen een cadeautje.  Want, zo zei buurvrouw M, "een eerste verjaardag, dat is toch iets speciaals, dus is dat hier de gewoonte dat we een cadeau geven".  Heel leuk en vriendelijk natuurlijk, maar wij voelden ons wel een beetje gegeneerd.  Van één buurmeisje wisten we nu de verjaardag, omdat ze die deelde met Dora.  Maar van de andere buurkinderen wisten we dat helemaal niet.  Buurvrouw M is gelukkig een vrouw van de wereld.  Zij weet van wie welke wagen is, en dus ook wanneer welk kind jarig is.  Vorig jaar werden er, voor de paar kinderen die nog na Dora jarig waren, dus duchtig verjaardagskaartjes uitgedeeld.
Tot ik zelf jarig was, en een naaimachine kreeg.
Een eerste verjaardag mag dan wel speciaal zijn, die anderen zijn dat toch ook nog, niet?  Dus kregen Emma, Tim, Jessie en Luka (allemaal in dezelfde week jarig) dit jaar niet alleen een verjaardagskaartje, maar ook een "invulformulier" waarop ze hun lievelingskleuren, hun lievelingsdingen en hun kledingmaat mochten noteren.  Want hey, is t-shirts pimpen niet mijn "specialiteit", ondertussen?

De t-shirts bleven nog even liggen, maar nu zijn ze eindelijk allemaal bij hun bestemmeling geraakt.
Emma en Jessie houden van roze en van katten:
dus twee keer een kat: een keer een applicatie, en een keer een omgekeerde applicatie.
Tim houdt van blauw en rood, en van leeuwen:

dus een geflockte leeuw (met het strijken is een stukje van de manen wat verschoven, maar een kniesoor die daarop let)
En Luka, tenslotte, die houdt van roze en van bloemen:

Dus een geappliceerde bloem, met een hartje en een steeltje van flockfolie.
Opmerkingen als "Waw!" en "Mama, mag ik die morgen aandoen?" doen mij vermoeden dat het cadeau geslaagd was.

En als u mij dan nu wilt excuseren?  Ik ga verder aanstalten maken om andere dingen dan t-shirts te fabriceren.

dinsdag 3 augustus 2010

Het mag al eens iets anders zijn

I en ik zaten lang geleden al bij elkaar op school.  De dieren konden toen al niet meer spreken (zó oud zijn we nu ook weer niet), maar toch waren het toen andere tijden dan nu.  Ik zwoer toen nog bij een gemillimeterd "kapsel", bijvoorbeeld.  Bij Guns n' Roses, en later bij Nirvana en Nick Cave.  Geel was mijn favoriete kleur, en met een uniformloze schooldag werden alle mogelijke kleuren uit onze garderobe geshowd, liefst tegelijkertijd.  Ik herinner mij nog een rood-zwart gebatikte Kurt-Cobain-t-shirt van mij en een oranje-gifgroene Studio Brussel-t-shirt van I, samen op de foto.  Onder dat t-shirt droeg ik waarschijnlijk dan ook nog mijn rood-wit-geel-groen-blauw-zwart gestreepte jeans.  Het doet nog pijn aan mijn ogen als ik er aan denk, maar de herinneringen die er bij horen zijn zo mooi...
Ik herinner mij ook nog de uitspraak die we toenertijd deden: "Een sjakos, dat is voor vrouwen.  Wij zijn meisjes, en dragen dus geen sjakos.  En het gaat nog lang duren voordat we een sjakos hebben."  Een eed waar ik nog héél lang trouw aan ben gebleven.  Verder dan het obligate Eastpak-heuptasje (dat je voor de hipheid niet om je heup maar schuin over je bovenlichaam droeg) ben ik lang niet gekomen.
De tijden zijn, gelukkig maar, veranderd.  Mijn haar is met gemak twintig keer langer dan toen, Nick Cave is nog altijd een van mijn muzikale helden, en ik draag al lang geen uniform meer, dus de kleuren uit mijn kleerkast worden nu met mondjesmaat, en meestal in de juiste combinatie, getoond.  En het gebruik van een sjakos is ons ondertussen ook niet meer vreemd.  We zijn nu immers ook al "thirtysomethings" met een man, een eigen huis en een kind, een mens kan niet blijven stilstaan he.
Dus maakte ik voor I een sjakos.  Want een mama heeft al eens veel gerief bij, en dan is een grote sjakos geen overbodige luxe.  En het mag al eens iets anders zijn dan een t-shirt, niet?
Bij Eloleo vond ik dit patroon.  Inderdaad niet zo moeilijk, dus ik maakte er meteen twee: eentje voor I (extra groot, want ik had er niet op gelet dat het patroon te groot was afgeprint), en dan nog eentje voor E, een andere goede vriendin (met het patroon op ware grootte, maar het lijkt me toch kleiner dan het voorbeeld).
Ik ben content dat er eindelijk eens iets anders van mijn tafel rolde dan een t-shirt, want ik dacht al zélf dat ik niets anders kon maken...

vrijdag 30 juli 2010

Soms vraagt een mens zich af...

Eergisteren zat ik nog eens achter mijn naaimachine (voor eens iets anders dan een T-shirt), en ik vroeg mij plotseling iets af.  Iets dat ik nu gewoon in de groep ga gooien.  Ik wil wel eens van "collega-hobby-naaisters" weten wat nu het handigste ding is dat ze in hun gereedschapskoffer hebben liggen.  En ook welk ding ze ooit eens gekocht hebben omdat dat wel handig leek, maar dat ze achteraf  nog maar zelden hebben gebruikt.
Uw reacties benieuwen mij zeer!
Ik label dit maar als een "vraag om raad".  Van Louise's mama kreeg ik een bon van de Veritas cadeau.  En misschien is er wel iets dat ik daar àltijd links laat liggen wat eigenlijk dringend in mijn winkelmandje moet belanden, vandaar.

dinsdag 27 juli 2010

Gekregen

Ik heb al eens een kind gekregen.  Nu ja, veel krijgen vond ik daar niet aan.  Ik heb er hard genoeg voor gewerkt en voor afgezien.  Eerst een paar maanden slecht slapen en heel de dag door misselijk worden als je nog maar dénkt dat je honger hebt.  Dan, toegegeven, ook een goeie periode.  En dan helse pijnen in mijn bekken die ervoor zorgden dat ik alleen nog op mijn rug kon slapen.  Wat er dan weer voor zorgde dat ik de laatste drie maanden van mijn zwangerschap vooral wakker was, want na drie uur slapen-op-de-rug werd ik gegarandeerd wakker omdat Geoffrey (dat was de werktitel) te zwaar woog.  Het was toen dat ik voor de eerste keer in mijn leven een chaos-sudoku oploste (meteen zonder fouten!), en ik heb ettelijke nachtelijke uren versleten met het oplossen van Japanse beeldzoekers (ja, een mens moet toch iets doen tijdens het wachten - wachten tot de pijn over was, en ik weer moe genoeg was om op mijn rug in slaap te vallen zonder woelen, want dat kon ik niet meer)
En dan zwijg ik nog over de 15-urige ingeleide bevalling en alle kwaaltjes achteraf.
De enige mensen die toen die achtste september konden spreken van "krijgen" waren Meneer Schaar en mijn (schoon)familie: zij hebben een dochter, een kleindochter, een pete/metekind, een nichtje gekregen.  En achteraf kon de gynaecologe ook nog eens spreken van krijgen, want een patiënt laten bevallen op een zondagnacht betaalt bijzonder goed, dat kan ik u verzekeren.
Maar begrijp me niet verkeerd, 't is niet omdat ik vind dat ik ze niet gekegen heb, dat ik ze niet graag zie, die dochter van mij.  Integendeel.  Het is een pracht van een kind, en dat was ze al vanaf dag één.


Dora, die kreeg natuurlijk ook iets: een naam die toch wel wat mooier is dan Geoffrey, en een mooi geboortekaartje dat een collega speciaal voor ons ontworpen had.  Een meisje dat schommelde tussen de herfstbladeren, omdat het een herfstkindje zou worden (door twee weken te vroeg geboren te worden is ze nog net een zomerkindje, maar daar kan zij niets aan doen, natuurlijk).
Dat geboortekaartje, dat lieten we al op doek afdrukken om haar kinderkamer mee te sieren:
En ik was van plan om die tekening ooit eens op een t-shirt te zetten (wie mijn repertoire kent weet dat ik bijna niets anders fabriceer dan t-shirts).
En toen zag ik dat Pistolee een T-shirt had gemaakt voor haar dochter.  Met een tekening van een geboortekaartje dat ze mooi vond.  In eerste instantie schrok ik even, om die tekening zo op een "vreemde" plaats te zien.  Maar het resultaat mocht er zijn.  En kijk eens wat er vandaag in mijn brievenbus zat:

Een versie voor Dora, gepersonaliseerd en al.  Zomaar gekregen.
Dora buigt, gelijk een Chineesje, haar hoofd en zegt al lachend "daku".  En ik zeg er nog eens merci bij.



zaterdag 24 juli 2010

Jarige brok

Emile is het neefje van Dora.  De enige kleinzoon in de familie en de eerste achterkleinzoon van Meneer Schaar z'n bomma zaliger.  "De Bomma" was er, omdat ze vier kleinzoons had, van overtuigd was dat ze vier achterkleindochters zou krijgen.  En zo geschiedde.  Daarna kreeg ze er gratis en voor niks ook nog een achterkleinzoon bij.  Helaas heeft ze de helft van haar wens en het extraatje niet meer live meegemaakt.
Emile is, in tegenstelling tot zijn zus Jade een stevige brok.  Meneer Schaar omschreef  het als volgt: "het is geen dikkerd,  maar het gewicht per kubieke centimeter baby is enorm hoog".  Toen Dora en Emile in de winter samen bij hun bomma en bompa waren, vond bomma dat Dora's winterjas wel érg groot was.  Het was pas toen ze zich bedacht dat Emile zijn jas veel te krap was dat ze het doorhad: ze had de jassen verwisseld.  Nochtans had ze de grootste jas bij het oudste kleinkind aangedaan, niet zo onlogisch als je weet dat Emile 10 maanden jonger is dan Dora.

Een paar maanden geleden werd Emile gedoopt, en als begeleiding bij zijn "echte" doopcadeau kreeg hij een T-shirt in een maat waar Dora nu pas in begint te groeien (en als het van de H&M afhangt moet ze voor maat 80 minstens nog een half jaar wachten):

Afgelopen week konden we bij bomma & bompa zelf vaststellen dat hij met dat T-shirt de herfst niet zal halen.
Vandaag was Emile jarig, dus terwijl Dora nog even in dromenland vertoefde om uit te rusten voor het Grote Feest, besloot ik nog snel even een nieuw t-shirt te maken, al maar meteen in een maat groter.  De dag dat Dora in dit t-shirt past, kan ik er waarschijnlijk meteen al twee kaarsjes bij flocken...
En de buurkinderen, die wachten nog altijd geduldig op hun cadeau.

Giraf ♥ Zebra

Twee Chirovriendinnen van mezelve werden een dikke twee maanden geleden gezegend met een prachtige dochter.  Tille gaf op haar eerste vermaand-dag haar eerste feestje, en van ons kreeg ze toen een T-shirt met haar naam, geïnspireerd op haar geboortekaartje.
Tille's mama had op voorhand al foto's op facebook bekeken, van andere T-shirts die andere borelingen cadeau hadden gekregen.  Ze had zelfs, in naam van Tille, al laten vallen dat ze zo'n T-shirt als die van Roos wel zou zien zitten, maar dan met een giraf, of een zebra.  Gelukkig vond ze het uiteindelijke cadeau ook mooi.  Heel mooi zelfs.  En Tille's moeke deed mee met het mooi vinden.  Dus ze vroegen of ik alsjeblieft niet nog een T-shirt wilde maken, met een giraf en een zebra, die van elkaar houden.
En zo geschiedde.  Gisteren kwamen Tille met haar mama en moeke langs om, onder begeleiding van een bord zalig zomerse kip, haar T-shirt te komen ophalen.  Dus nu kan ik eindelijk stoefen met weer een "eerste-keer-maaksel".  De eerste keer dat ik een omgekeerde applicatie maakte.
(met ook een beetje flockfolie voor het hartje).  Ik vond dat best meevallen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel eens vals speelde en mijn naald een keer of drie wel loste, want soms draaide dat tricot niet helemaal mee in de richting die ik wilde.
Het viel zelfs zo goed mee dat de buurmeisjes straks ook een t-shirt met omgekeerde applicatie in hun brievenbus zullen vinden, maar daarover later meer.

En Dora, die wilde geen zalig zomerse kip.  Ze had waarschijnlijk al genoeg plastieken eten gegeten met Hendrike, de dochter van een andere Chirovriendin die er ook bij was gisteren.  Ongelooflijk wat een pret een bijna-twee-jarige en een bijna-zes-jarige kunnen hebben met een Señorita-jurk, een tafel en stoelen en een set plastieken groenten en patatten.

maandag 19 juli 2010

Opsporingsbericht

Ik zoek mij hier al een halve avond te pleuris naar een patroon voor een "potloodzak".  Zo'n ding waar je potloden in kunt stoppen, en dan alles samen oprollen en toe doen.  Ik heb dat eens ooit op een blog gezien (ik denk zelfs op verschilende blogs), maar ik weet niet meer waar, en ik heb nu geen zin meer om nog verder na te denken.  Als iemand in mijn plaats even zou willen nadenken, dat zou goed zijn.

maandag 12 juli 2010

Oranje weekend

William vierde zijn eerste verjaardag, en wij vierden mee.  Op een veel te warme camping, vlak voor de Grote Plensbui.  William kreeg een t-shirt, met een paddestoel uit flockfolie.  Niet superbijzonder, ware het niet dat ik die paddestoel uit de losse pols heb getekend.  Ik wist niet eens dat ik dat kon.


Zondag vergaten meneer Schaar en ik hoe warm het was, al rijdend door Haspengouw op onze (gehuurde) Vespa.
Dat oranje, dat is niet toevallig.  We moesten immers ook een paar kilometer over Nederlands grondgebied zoeven.  En die kersen, die waren ook lekker (sorry meneer de kersenkweker, maar die vijf kersen op die hele oogst zullen het ook niet maken, he?).
Een Hollandse overwinning meemaken op het Vrijthof in Maastricht had leuker geweest, en had ons waarschijnlijk sneller de stad uitgekregen terug naar ons hotel, maar zo was het ook al een leuk weekend.


donderdag 8 juli 2010

De vervloekte slab

Hier is 'ie dan, de vervloekte slab.  Eliott is er best tevreden mee, me dunkt.  Tijdens Dora's dutje voor het bezoek zette ik ook nog even zijn naam op een t-shirt.  Vlaggetjes kreeg hij ook, maar die moet zijn mama nog fotograferen.  Zelf blijft ze liever de "mistery mom", dus mocht moest ik op de foto.  Al even oefenen voor "mama-van-twee" (niet dat dat al meteen nodig is).

woensdag 7 juli 2010

Appeltjes voor de dorst

Meneer Schaar werkt op een plek waar, als je enkel zijn directe collega's meerekent, alleen maar vrouwen werken.  Dus wordt er tijdens het eten nogal vaak over de kinders gepraat.  Zo ook die keer toen het ging over het slaapgedrag van de kinderen, en dat het toch wel erg warm is voor een slaapzak de laatste dagen.  Meneer Schaar vertelde dus dat ik voor Dora een slaapzak had gemaakt, et voilà, de eerste bestelling was binnen (eigenlijk de tweede, want Tille's mama en moeke hadden ook al een tweede T-shirt besteld).
Want volgende week vertrekken J en I, twee collega's van Meneer Schaar, met hun respectievelijke wederhelften en koters naar onze favoriete vakantiebestemming.  En daar kan het, naast regenen, ook héél warm zijn in de zomer.  En dus vroeg J of ik voor Louise een slaapzak wilde maken.  Mét gaatje achteraan, zodat ze hem ook kunnen gebruiken in de auto.  Dat zou ik wel even fiksen.

Op dat gaatje heb ik toch wel even gevloekt.  Ik zou daar "snel" even een paspelknoopsgat inzetten, zoals ik had gezien bij RietDeze handleiding was mij niet helemaal duidelijk (en net als Riet kon ik de foto's niet vergroten), maar geen nood: zoals het een beginneling betaamt had ik mij voorzien van voldoende lectuur die mij op weg zou helpen.  Een test met deze uitleg leerde mij dat ik die nogal beknopt vond.  Dus dan maar met deze uitleg.  Tot en met zin 4 van stap 4 ging het goed.  En dan ben ik beginnen raden hoe het moest, en heb ik er maar mijn eigen versie van gemaakt, want ik snapte er niéts meer van.  Bovendien mocht de slaapzak niet gevoerd zijn, en moest het knoopsgat er langs binnen ook meteen toonbaar zijn.  Dit was het resultaat:
Ik ga er geen schoonheidsprijzen mee winnen, en het kan ongetwijfeld véél netter, maar voor een eerste keer vind ik dit best geslaagd.  En voor op de poep van een slapende baby hoeft het nu ook weer niet zoveel netter te zijn.  Maar voordat ik er nog eentje maak, bijvoorbeeld voor Dora zelf, stel ik veiligheidshalve toch maar even de vraag: heeft er iemand een uitleg die ik wél begrijp?
En als ik dan toch aan het vragen ben: dit had ik ook weer voor:

(het gaat, voor alle duidelijkheid, over de draad die helemaal in de knoop zit).  Hoe moet ik dat in godsnaam vermijden?  En "met de slechte kant van de stof naar beneden stikken" telt in deze niet als antwoord, want dan kon ik niet zo dicht bij de rits stikken...

En om Riets angst voor de roze fase nog wat aan te dikken:

De vriendin van mijn kleine nonkel B (want ik heb twee nonkels B, een grote en een kleine) ging op reis naar Spanje, en nam een cadeau mee voor Dora.  Hoewel het voor 4-jarigen bedoeld is heb ik het haar toch al even aangetrokken voor de foto, om M te bedanken.  En het heeft geduurd tot mevrouwtje moest gaan slapen voordat het kleed weer uitging...

zaterdag 3 juli 2010

Tien redenen om te vloeken op een slab (of: hoe het niet moet)

Gisteren maakte ik een slab voor Eliott, nadat hij al een pinguïn kreeg, en nadat ik eerst ook nog een ander cadeautje maakte dat hier (net zoals de slab) nog niet getoond kan worden wegens nog niet afgegeven.  Ik maakte al eerder een slab voor Miel, en was toen best wel tevreden over het resultaat.  Maar omdat ik zelf een slab met velcro of drukknopen makkelijker vind dat een slab met lintjes, kocht ik een rolletje velcro.
Gevloekt dat ik heb gisteren.  En wel hierom:
  1. Voor de achterkant van de slab gebruikte ik een stofje, met daarop strijkvynil.  Mooi  hoor, maar je kunt dat dus niet meer spelden: op een of andere manier blijf je die gaatjes zien.  Om van verkeerd stikken nog maar te zwijgen.  En bovendien verfrommelt dat, als je toch probeert om je stofjes aan elkaar te hangen.
  2. Tijdens het stikken van het biaislint kwam de ruwe kant van de velcro tegen de badstofkant van de slab.  Ai, een eerste schram op de slab...
  3. Die velcro, dat plakt.  Wat zeg ik, er hangt een lijmlaag aan die een normale mens aan het plafond kan vasthouden.  Dat is handig natuurlijk, want dan blijft 'ie goed op z'n plaats hangen.  Ik plakte de velcro helemaal tot aan de rand van de stof.  Waarschijnlijk is dat niet de bedoeling, maar weet-ik-veel.  Ik dacht dat het beter zou zijn als de velcro mooi onder het biais verdwijnt.  De buitenste rand biais stikken ging nog net.  Maar bij de rand aan de hals ging het mis.  Die lijm bleef aan mijn naald kleven, waardoor de draad aan de naald bleef kleven en dus werd er niet meer gestikt, er kwamen alleen maar gaatjes bij, en verfrommelde vastzittende draden.
  4. Probeer ik mijn naald proper te maken, prik ik minstens drie keer in het topje van mijn wijsvinger.  Auw...
  5. De automatische draadinrijger waarmee mijn machine "gezegend" is weigert 9 keer op 10 dienst.  Na drie pogingen houd ik het dan voor bekeken en duw ik die draad zélf door dat gaatje.  Maar natuurlijk is dat gaatje nu ook een beetje verstropt, door al die velcro-lijm.
  6. Ik besluit dan maar om een stukje velcro weg te knippen om zo mijn biais te stikken naast de velcro.  Met veel prutswerk lukt dat een beetje, maar de lijm blijft hangen.
  7. Ik blijf vastberaden om de slab af te werken (en heb vooral geen zin om helemaal opnieuw te beginnen), dus wend ik mij tot de grove middelen: met wat nagellakverwijderaar probeer ik de grootste lijmsmurrie weg te krijgen van de slab én van de naald.  Maar die prikt in de gaatjes in mijn wijsvinger.  Nog eens auw...
  8. Ik doe een nieuwe poging om het biais aan het stikken.  Ja lap, de velcro is net niet ver genoeg weggeknipt.  Opnieuw het probleem van de plakkende naald...
  9. Terwijl ik druk bezig ben met een laaste biais-aanstik-poging merk ik niet dat de velcro wéér tegen de bastof plakt.  Potvolkoffie...
  10. Mijn laatste poging: een stuk wegknippen, en alsnog een slab met lintjes maken.  Met een nieuwe naald.  De oude boort zich eerst nog eens vrolijk in het puntje van mijn wijsvinger, en deze keer is het menens.
Meneer Schaar heeft het mogen horen gisteren.  En dan tel ik al het gesteun en gekreun dat het weder veroorzaakte geeneens mee.
Maar Eliott krijgt morgen zijn slab, met liefde gemaakt.  En hij zal hem schoon vinden want anders.....!

donderdag 1 juli 2010

Dora ging op reis...

... en nam mee:
1 zieke moeder die er op het moment van vertrek niet beter op vond dan koorts te krijgen.  Gelukkig bleef het bij één dag koorts.
2 benen om heel de dag trappen op en af te hollen, naar het "et" en het konijn te gaan kijken, haar medereizigers te gaan bezoeken in het "bebad",...
3 favoriete knuffels (twee Rita's Konijnen en Jongen de Pinguïn).
4 (groot)ouders die (behalve tijdens haar dutjes) hun dagen vulden met achter haar aan hollen, handjes vasthouden op de trap en ingaan op mevrouws wensen om de dieren uit de buurt te zien.
5 zomeroutfits voor 3 dagen, om uiteindelijk op elke foto toch nog met dezelfde outfit te staan.


U mag twee keer raden waar de reis heen ging.  Ze heeft zich met die hoed niet onpopulair gemaakt.  Bij de inboorlingen omdat ze wel leek mee te supporteren voor het WK voetbal.  En bij haar reisgenoten omdat ze op aandoenlijke wijze met een takje boven de hoed "konijn" stond te zeggen.  En maar verbaasd zijn dat er geen konijn uit de hoed kwam.

De reis deed trouwens ook dienst als testcase voor de eerste zelfgemaakte kringlooptas-uit-moemoes-tafelkleren.  Ze werd goedgekeurd, en dus volgen er nog.

donderdag 24 juni 2010

Functioneel naakt

Kleren maken voor je dochter is leuk, heel leuk. Maar een van de heerlijke dingen aan kind zijn is dat je op tijd en stond kunt beslissen om naakt in de tuin rond te lopen, zonder dat iemand daar raar van opkijkt. Niet dat ik zelf nog ambities heb in die richting en daarom jaloers zou zijn op Dora, verre van...
En neen, de schutting in onze tuin is niét kapot. Meneer Schaar heeft "voor expres" een plank weggehaald. Niet om Dora te laten begluren, wel omdat ze zelf een kleine gluurder aan het worden is. En een kleine schuttingbeklimmer. Een schutting van 1m80 is voor Dora geen hindernis als ze de buurkindjes wil zien. Voor meneer Schaar en mij is het dat wel, en dus heeft ze vandaag een kijkgaatje gekregen. Kan ze gewoon vanop de grond naar de buurkinderen kijken.

dinsdag 22 juni 2010

recyKleren

Elke vrouw kent dat wel.  Kleren die je zo hard vergeet aan te doen dat je, als je ze nog eens tegenkomt in je kleerkast, je moet afvragen wat die daar liggen te doen en waarom ze niet al vier jaar eerder bij de Kringloopwinkel beland zijn.  In mijn geval kwam er vandaag een stapel T-shirts opduiken.  T-shirst waarvan ik geeneens wist dat ik ze vorig jaar mee verhuisd had, laat staan waaróm ik dat gedaan had.  Maar nu weet ik waarom: omdat ik er jurkjes van kan maken voor Dora.
Een eerste test leverde deze voor-en-na op.

Niet zo duidelijk, waarschijnlijk, zonder pasmodel.  Maar die lag al in haar bedje.
Snel klaar, maar ik ben toch al na één T-shirt-kleedje gestopt.  Omdat ik eerst eens wil kijken hoe het er op levend model uitziet.  En omdat ik wil weten van de habituées, of zo u wil de professionals, onder jullie wil weten hoé ik in godsnaam die halsopening op een nette manier kleiner kan maken.  Suggesties, iemand?
Zo ziet het er uit op levend  model.  Best wel snoezig, maar zoals verwacht dus met een veel te grote halsopening...


Oja, trouwens ook een oud tafekleed van ons moemoe gered van een rit naar de Kringloopwinkel, en vervolgens verknipt.  Om er een Kringlooptas van te maken. Maar daarover later meer.

vrijdag 18 juni 2010

Op een dag...

... toen ik mijn naaimachine had, en al twee applicaties op een t-shirt had gestikt, bedacht ik mij: "Ik kan naaien!"  En ook: "Dora heeft een luchtige slaapzak nodig, voor in de zomer".  De combinatie van die twee bedenkingen leidde mij naar de stoffenwinkel om twee lappen stof en twee ritsen te kopen.  En daarna bedacht ik mij nog een hele tijd "dat dat toch niet zo moeilijk kon zijn, een slaapzak maken."  En "dat ik dat wel eens zou doen, als ik eens tijd had om de contouren van Dora's slaapzak over te tekenen".

En toen zag ik deze handleiding om een plooirokje te maken (wellicht het bekendste plooirokje van handwerkend Vlaanderen en omstreken).  En daar had ik precies meer goesting in dan om een slaapzak te maken.  Dus maakte ik van een reep stof-voor-de-slaapzak een plooirokje voor Dora.  Ik denk dat ons moemoe nogal ogen getrokken heeft toen ik aan het raden was hoe ik die stof nu mooi recht moest meten en knippen.  Ze lachte zich zeker een breuk toen ze zag hoe ik de rits vaststikte.  En de biais heb ik weer zitten driegen, omdat ik toen nog niet helemaal wist hoe het juist moest.  Maar ik ben toch content van het resultaat...

Ondertussen weigert juffrouw Dora nog steeds te slapen zonder slaapzak, en wordt het in haar kamertje toch wel érg warm voor een dikke slaapzak.  Dus terwijl Dora (onder het wakende oog van Meneer Schaar) vlak voor bedtijd de schutting beklom om de kinderen van de buren te begluren tekende ik haar slaapzak over op patroonpapier, en maakte een luchtige zomerslaapzak.


Vol met beginnersfouten, maar dat mag want ik ben een beginner (ik vraag mij af of er een termijn staat op het gebruiken van de status "beginner").  Maar hé, ik mag toch best trots zijn op mijn egenbedachte oplossing om de rits bovenaan wat af te schermen

En dat gat-omdat-de-opening-voor-de-rits-te-ver-geknipt-was ziet ook niemand meer.
Ach, ik denk dat ik die status toch nog een tijdje ga aanhouden.  Ons moemoe kan er maar plezier van hebben.

donderdag 17 juni 2010

september 1991 - juni 2010

September 1991.  I en ik komen terecht in dezelfde klas van het eerste middelbaar.  Een van de eerste, nog wat onwennige, schooldagen zoek ik mee naar het verloren "golfke" van I.  Haar communievestje, iets dat ze zeker  niet kwijt mag spelen.  We worden goeie vriendinnen, en op een half jaar na blijven we bij elkaar in de klas tot en met ons afstuderen in 1997.
We schrijven brieven naar elkaars kampadres tijdens de zomer, hangen uren aan de telefoon, gaan samen naar fuiven, plagen samen E (na een paar donderdagen wéét ze dat we voor haar een heel hindernissenparcours hebben utigestippeld om haar boekentas te vinden).  I is de eerste klasgenoot die mij helpt spieken, maar ook de enige klasgenoot die mij allerlei dingen kan wijsmaken (dat mevrouw Delvaux al snel een toets heeft gedaan wanneer ik vijf minuten te laat in de les kom, bijvoorbeeld).  De klasgenoot waarmee ik armbandjes uitwissel, maar ook waarmee ik een kaarsje ga branden in de kathedraal voor haar mama.
OK, I en ik lopen elkaars deur niet constant plat, hangen niet élke dag aan de telefoon, we hebben ons eigen leven én ook nog andere goeie vriendinnen.  Maar ook  nu noemen we ons nog altijd "beste vriendinnen".  Toen ik pas samenwoonde met Meneer Schaar en geen zin had om in m'n eentje de spinnen te trotseren wanneer Meneer Schaar naar Werchter ging, gingen I en ik samen op weekend.  En dat doen we sindsdien elk jaar.  I was erbij toen Meneer Schaar en ik voor het altaar stonden, en I stelde haar wereldreis met H voor een paar weken uit toen ik haar vertelde dat Geoffrey op komst was.  Toen I na haar wereldreis met H plots als mevrouw H terugkwam, pinkte ik ook een traantje van geluk weg.
Allemaal maar even om te vertellen dat I een hele goeie vriendin is, voor wie het allemaal wel wat meer mag zijn.  Toen mijn knalgele fiets (die indertijd nog door haar versierd werd op mijn 18e verjaardag) gestolen werd, kreeg ik van haar een "nieuwe" rood-met-goude fiets cadeau.  Voor  haar maarkte ik al eens een "wie is het" met foto's van vrienden en klasgenoten.  (Een opsomming van àlle dingen die we al voor elkaar maakten zou ons te ver van de pointe van dit bericht leiden).
Toen I 9 maanden geleden haar arm liet zien omdat ze bloed had laten prikken wist ik hoe laat het was, en dat een zelfgemaakt cadeautje op zijn plaats was, en dus kocht ik een creapakket om zelf een stoffen knuffel te maken (voorzien van genoeg stof om minstens 4 knuffels te maken) en kreeg de-baby-op-komst een knuffel nog voor hij/zij geboren werd.

Naar aloude traditie van I (en van mezelf) kwam de baby redelijk te laat.  Afgelopen zaterdag liet Eliott van zich horen.  Een heel mooi ventje met al bijna net zo'n uitgebreid kapsel als Dora.  En met een mooi geboortekaartje (en dat is nogmaals de verdienste van haar).  En toen wij zaterdagavond een kijkje gingen nemen gingen de nieuwbakken vader en zoon gewillig op de foto met een van mijn eerste maaksels met naad (én met knispervleugels).  Kwestie van zelf ook een beetje te kunnen stoefen.
De stof voor de rest van de Eliott-cadeaus is besteld, dus er komt nog wel wat, maar dat is nog geheim.
En Dora, die vond dat allemaal oké.  Alleen wil zij ook wel zo'n "piwiw".  Dus terwijl Meneer Schaar en zijn goede vriend genieten van Koning Voetbal kruip ik achter de naaimachine.  Zo hebben Dora en Eliott alvast iets om over te praten, als we volgend jaar samen op weekend gaan.


Edit: ze is er content van, van haar piwiw.  Hij heeft zelfs al een naam:  "jongen".

dinsdag 15 juni 2010

Bedankt, vruchten

Meneer Schaar en ik werden eigenaar van ons huis op de dag dat ik voor de eerste keer dacht dat een gewone bloes toch wat te strak begon te worden voor mijn buik.  Die deed op dat moment dienst als omhulsel voor Geoffrey.  Toen zag de kersenboom er nog lief en vooral klein uit:

Een jaar later was Geoffrey geen Geoffrey meer, maar Dora, kon ik mijn bloes terug aandoen en gingen we zelf in het huis wonen.    Het kersenboompje was uitgegroeid tot een stevige boom die voor voldoende schaduw zorgde als Dora op haar speelmat in het gras zat.  Maar kersen waren er niet.  Omdat ik ervan overtuigd was dat kersen héél donkerrood moesten zien.  En de kersen in de boom bleven lichtroze, bijna geel, en werden een voor een het onschuldige slachtoffer van de hongerige vogels.
Dit jaar is onze kersenboom een stevige gust geworden.
En hoewel die lefgozers van vogels al een aardige buit bijeen gepikt hebben, te zien aan de afgeknabbelde kersenpitten in het gras, heb ik toch ook al een mooie kom vol.  En dat is nog maar het begin.  Benieuwd wat er binnenkort allemaal uit mijn oven gaat komen, met die kersen...


Ondertussen is de Doraloze dag die ik vandaag had ook op andere manieren vruchtbaar geweest.  Ik heb de Veritas leeggeplunderd...

Kocht in deze winkel stof om dit broekje te maken voor Dora (want dat kind heeft dringend broekjes nodig en geen enkele winkel wil meegaan met mijn smaak).

Ving in de Kringloopwinkel nog wat goedkope "teststofjes" en een bakvorm die ik nog maar even in de kast zal laten liggen...
Ging Dora ophalen bij haar moeke & vake en kreeg daar nog wat gerief mee van ons moemoe (zijnde een schoon dozeke en de overschot van de stof waaruit de gordijnen van het speelhuisje uit mijn kindertijd mee gemaakt werden)

En als kers op de taart ook nog een bewijs dat Dora, ondanks de mening van zowat iedereen, ook wel héél erg op haar mama lijkt....
Zucht...  ik heb dringend meer kasten nodig.