Uitstelgedrag

Ik lijd aan uitstelgedrag.  Er zijn nog zeker vijf baby's die op hun cadeau wachten.  Het begint meestal bij het toekrijgen van een geboortekaartje.  Ik stuur dan alvast een kaartje, met de melding "dat we binnenkort de baby live komen bekijken".  En vervolgens denk ik "als ik iets gemaakt heb, gaan we op bezoek."  En dan begint het twijfelen: wat kan ik maken, wat kunnen ze gebruiken, zouden ze het wel mooi vinden, kan ik dat wel,... En omdat er geen deadline is, blijft dat twijfelen maar duren.  Gelukkig zijn de baby's in kwestie zich daar zelf nog niet van bewust.
Ik nam mij dus voor om niet meer aan iets nieuws te beginnen voordat alle babycadeaus bij hun rechtmatige eigenaars zijn beland.  Maar soms moet men een uitzondering maken.  Zoals voor de verjaardag van schoonzus D, kwestie van haar ook niet een half jaar te laten wachten.
Schoonbroer J en schoonzus D hebben een netbook gekocht.  Mijnheer Makro was zo vriendelijk om daar een hoes zomaar gratis bij te geven.  Maar die hoes paste niet.  En dus kroop ik achter mijn naaimachine om een gepersonaliseerde hoes te maken die wél past.

Uit gordijnstof, met voering en Vliesline om het wat dikker te maken.

Goed gerief

Sinds haar tweede verjaardag is Dora een poppenmoeder.  Van Mieke, die sinds we Dora dagelijks uit Jip en Janneke voorlezen, ook Poppejans genoemd mag worden.  En iedereen weet dat een poppenmoeder die haar taak een beetje serieus neemt goed gerief nodig heeft.  Dus besloot Dora, bij een bezoek aan de Kringloopwinkel, dat Mieke/Poppejans  nog wel een relax kon gebruiken.  Voor 1,5 euro was ze gesteld.  En toen ging ik als poppengrootmoeder aan de slag.  Want zeg nu zelf, moest u een poppenmoeder zijn, met welke relax zou u het liefst gesignaleerd worden?

Eet meer vis

Kent u dat?  Van die kinderen (of grote mensen) die iets niet lekker vinden, tenzij ze niet doorhebben dat ze dat iets aan het eten zijn?  Van die kinderen waarvan de spaghettisaus gemixt moet worden zodat er geen groenten in zitten?
Ik ken dat wel, zo'n kinderen, maar gelukkig heb ik er zo geen.  Nee, mijn kind eet met plezier paggettiesjaus met wottelen of sjampejonnekes.  Ze eet ook liever boterhammen dan ijsjes.  En ze eet ook graag vis.  Hoera.  Maar speciaal voor alle moeders onder u die veel moeite moeten doen om hun kind vis te laten eten*: een truc die heet "Hoe laat ik mijn kind vis eten zonder dat hij/zij het doorheeft".

Aan de naam van de schotel moet (indien u uw kind om de tuin wilt leiden) nog gesleuteld worden.  Hier heet dat namelijk gewoon "Vis met appeltjes", en dat laat weinig aan de verbeelding over.  Maar toen ik het voor de eerste keer at had ik het idee dat ik niet écht vis aan het eten was.  Aantallen zult u ook zelf moeten schatten, ik doe meestal zomaar wat.

Men neme
- witte vis
- boter
- een of meerdere appels
- gemalen kaas
- currypoeder, peper en zout

Men doet
Verwarm de oven voor op 150°C.  Vet een ovenschaal in met boter.
Leg de vis in de ovenschaal en kruid met peper en zout.  Schil de appel(s) en snijd hem/ze in schijfjes.  Leg de schijfjes appel op en rond de vis.  Kruid naar smaak met currypoeder.
Strooi er een laagje gemalen kaas over, en zet 35 à 40 minuten in de oven.

Heel lekker met aardappelpuree, al dan niet met peterselie erbij:

*en ook voor iedereen die dat gewoon eens wilt klaarmaken, want het is echt lekker.