donderdag 30 september 2010

Klaar om één uur

Ik ben een last-minute-mens.  Altijd al geweest.  Ik was vroeger op school een kei in huistaken te laat afgeven, en ik had daar ook altijd een goed excuus voor.  En wie met mij wil afspreken en hoopt dat ik stipt op tijd kom, kan maar beter een half uur te vroeg afspreken zonder dat ik weet heb van dat half uur marge.
Ik ben ook een twijfelaar, ook altijd al geweest, en nu nog meer dan anders.  Ik wíl wel een zelfgemaakt verjaardagscadeau knutselen, maar wat dan?  En gaat ze dat dan wel mooi vinden?  En wat is eigenlijk haar lievelingskleur?...
Dus toen K vorige zaterdag haar 31e verjaardag vierde, bedacht ik mij al wekenlang op voorhand dat ik op tijd stof moest kopen.  Ging ik een week voordien naar een stoffenwinkel, waar ik mijn zin niet vond omdat ik eigenlijk nog geen idee had wat ik precies ging maken.  Een tas, ja, maar het mocht niet helemaal dezelfde tas zijn als die voor E, want K en E zijn van dezelfde vriendinnenclub.  Dus kocht ik donderdag twee lappen stof, die bij nader inzien toch niet zo goed bij elkaar pasten, en ging ik vrijdag toch maar weer naar die ene stoffenwinkel, waar ik nu (gelukkig) wél mijn zin vond.
Ik besloot in de winkel dat ik toch nog eens voor dezelfde tas zou gaan want de magnetische sluitingen voor de andere tas in mijn hoofd waren op.  Vrijdagavond besloot ik dan om de andere tas te maken.  "Klaar in één uur", werd ze hier aangekondigd.  Dat kon dus geen probleem zijn.  En om ze, met haar effen buitenkant toch wat op te vrolijken zou ik er snel ook even een bloemenbroche van Eloleo bij maken.
Klaar in één uur was ze niet, de tas.  Maar wel klaar om één uur.  's Nachts, terwijl we de volgende ochtend verwacht werden om met een kleine massa mensen naar Plopsaland te rijden (waar ons nog een grotere massa mensen vergezelde). 
De tas werd afgewerkt vlak voor het verjaardagsfeest, wat meteen de slechte kwaliteit van de foto verklaart: toen ik eindelijk aan dit bericht begon en de foto bekeek, was de tas al afgegeven...  Misschien toch maar eens iets aan dat uitstelgedrag doen...

dinsdag 21 september 2010

De ballerinarok, dus.

De ingrediënten van afgelopen weekend: koud weer, een zieke dochter en een ballerinarok die nog op de afwerkstapel lag.   Die bleek na de eerste pasbeurt te smal, en moest toen plaats ruimen voor een kroon die al eerder af moest zijn.  En hoe troost je een zieke dochter beter dan met een cadeautje?  Een ballerinarok terwijl ze fan is van dit schepsel, dat kan niet mis gaan.  Toch?
Geïnspireerd op deze tutorial van Emma en Mona.  Maar dan met fronsen in plaats van met plooitjes.  En met vier lagen gordijnstof om het geheel extra "pofferig" te maken.  En redelijk eenvoudig versierd met bloemen en wat biais.  Ik geniet namelijk nog van het feit dat ik het nu nog min of meer voor het zeggen  heb op vestimentair gebied, en dochterlief nog niet zeurt om knalroze tutu's met alle mogelijke glittereffecten tegelijk.
De reacties van Dora varieerden gisteren van "ooooh, bloemes" over "mama maakt met naamasjien" tot "nee, niet leuk".  Maar hij heeft het toch al een volledige aflevering van Angelina uitgehouden rond haar poep.
De tijd die ik in haar verjaardagskroon stak was omgekeerd evenredig met de tijd dat ze hem op haar hoofd droeg.  Als dat met dit rokje ook zo zit, mag het nog wel een tijdje in haar verkleedkoffer blijven liggen...

woensdag 15 september 2010

Anti-allergie-taart

Een feest, dat kan volgens mensen die het kunnen weten (lees: Dora en minstens één van haar gasten) niet zonder taart.  Dus hing nichtje Jade drie dagen voor het bewuste feest al aan de telefoon: "Tante, ga jij voor mij ook een taart maken zonder eitjes?"
Natuurlijk, want het is niet omdat het hààr verjaardag niet was, dat ze moet verlekkerd worden met taarten die ze niet mag eten.  Maar hoe doe je dat?  Wel, zo:
(deze taart kan trouwens ook voor mensen met melkallergie)

Nodig
300 gr gezeefde bloem
1 mespunt zout
150 gr witte basterdsuiker
1/2 tl bakpoeder
abrikozenconfituur
5 zoetzure appels (ander fruit kan ook wel, lijkt mij)
200 gr toegestane margarine (in mijn geval was dat Planta, maar ik moest alleen op eieren/lecitine letten)
eventueel citroenrasp en 2 el citroensap
Een springvorm van 26 à 28 cm

Zo doe je het
Kneed bloem, zout, bakpoeder, basterdsuiker, kleingesneden margarine en desgewenst citroenrasp snel tot een samenhangend deeg.  Laat de deegbal in plastic folie een uur in de koelkast opstijven.
Schil de appels en snijd ze in kleine stukjes.  Appel, evt citroensap door elkaar roeren (je kan er ook wat suiker bij doen, maar dat hoeft niet, zeker niet als je geen citroensap gebruikt).
Verwarm de oven voor op 200°C.  Vet de springvorm in en druk 2/3 van het deeg op de bodem uit.  Vorm rolletjes van de helft van het resterende deeg, leg deze langs de opstaande rand en druk met de vingers 2-3 cm hoog.  Schep het appelmengsel in de vorm.
Rol de rest van het deeg dun uit en snijd er repen van.  Leg deze in ruitpatroon over de appel.  Verdeel tot slot de confituur over de gaatjes in het ruitpatroon.
Bak de taart in 60 minuten (ik kwam toe met 45 minuten) gaar en bruin.

zondag 5 september 2010

"Het is zeker niet voor volgend weekend"...

...  Dat is wat de gynaeocologe mij dag op dag twee jaar geleden vertelde.  Dus vertrok ik die avond, zonder speciale voorzieningen, naar een etentje met mijn aspivriendinnen.  En dus dacht ik de dag daarna dat ik dat koffertje echt nog niet moest inpakken voordat ik met Meneer Schaar naar Gent trok, om even naar de Startdag van de Chiro te gaan.  En dus dacht ik ook helemaal niet aan weeën toen mijn buik toch wel érg veel pijn deed op weg naar huis.  Ik vond het hooguit een beetje raar en vervelend, die buikpijn.  En, toegegeven, ook wat griezelig met de koorts die er plots bij kwam.  Dus toch maar even naar de spoed gereden.  Zonder koffertje, ha neen, want het zou zeker niet voor dat weekend zijn en Dora werd pas twee weken later verwacht.  Een lange nacht in observatie en een voormiddag in een warm bad later besliste diezelfde gynaecologe er echter anders over, en 15 uur later was Dora er.

En zo komt het dat we gisteren Dora's tweede verjaardag vierden (want een feest organiseren is leuker op een zonnige nazomerse zaterdagavond dan op een doordeweekse woensdag), en niet binnen twee weken.  Ik denk dat Dora het niet erg vond.
(De kroon, die is geïnspireerd op deze kroon, en nog een andere kroon op de blog van Annelyse, maar die vond ik niet meteen terug)