zondag 21 augustus 2011

Moeders zijn lastige mensen

Begrijp me niet verkeerd, beste lezer(es).  Ik zie mijn moeder heel graag.  En over mijn schoonmoeder kan ik ook geen kwaad woord verzinnen.  Maar ik vind moeders, en bij uitbreiding schoonmoeders, wel een van de meest lastige "categorieën" om cadeaus voor te bedenken.
Ooit, toen ik nog jong en naïef was, vond ik dat ik hét ultieme moederdagcadeau gevonden had.  Het was een warme zomerdag*, ik moet een jaar of 7 geweest zijn, en ik ging met mijn zus naar de GB.  Daarnaast was De Krak, voor ons toen nog een paradijs vol onontdekte gadgets.  Daar zag ik iets wat volgens mij élke huismoeder in huis wilde hebben: een spons met daarrond een zeemvel.  Haar reactie kan ik mij niet meer voor de geest halen, maar ik kan mij wel voorstellen dat mijn moeder niet echt een gat in de lucht sprong.
Nu ik zelf een moeder ben begrijp ik eens te meer dat huishuidcadeaus niet echt in de smaak vallen op moederdag.  Ik gruwel dan ook van de zoveelste folder waarin ze de strijkijzers, broodroosters en senseo's aanprijzen als ware het moeders grootste wens om zoiets in ontvangst te nemen aan de ontbijttafel.

Gelukkig heb ik een moeder én een schoonmoeder die weten wat ze, naast prikken in een taart om te kijken of ze gaar is, met een breipriem aan moeten vangen.  En dat is nog licht uitgedrukt.  Wat breien betreft zijn mijn moeder en schoonmoeder van geen kleintje vervaard.  Ik herinner me nog goed dat mijn moeder tijdens een wandeling door Antwerpen een winkel toonde waar haar zelfgebreide truien vroeger verkocht werden.  En ik heb al genoeg kinderfoto's gezien van meneer Schaar met zelfgebreide truien met een Garfield of een ander populair beest op.
Dus nu beide dames zich voorgenomen hebben om terug vaker te gaan breien, verdienen ze een breicadeautje.  Een zelfgemaakte breizak naar het model van Annelyse
Eentje in de kleuren van mijn jeugd voor moekelief

En eentje in een Tilda-stofje voor de schoonmoeder


Ik hoop alleen dat mijn schoonmoeder niet té enthousiast aan het breien gaat.  Zo moet meneer Schaar er nu ook weer niet gaan uitzien.


* ja, een zomerdag, want wij Antwerpenaren vieren moederdag in de zomer, op 15 augustus.

De kleuren van mijn jeugd

Als je mij vraagt om mijn jeugd in een kleur te omschrijven, dan zeg ik ongetwijfeld "oranje en bruin". Niet dat mijn zussen en ik alleen in die twee kleuren gehuld gingen, verre van.  Maar kijk op kinderfoto's, en je ziet gegarandeerd een van die twee kleuren opdagen.  Twee zussen in bad, een oranje bad.  Ik als baby in een wipstoel, een bruin-met-witte wipstoel.  Onze zandbak: oranje.  Het gordijntje van de familiewieg: bruin met wit.  De kussens van de kakstoel (toen dat nog letterlijk een kakstoel was): wit met bruine bloemetjes. En zo kan ik nog een eindje doorgaan.
Het was ongetwijfeld een rage van de vroege jaren 80, want zie je kinderfoto's van meneer Schaar en zijn broer, dan vallen dezelfde kleuren onmiddellijk op.  Ik heb er geen trauma aan overgehouden.  Ik loop niet gillend weg wanneer ik met bruin of oranje geconfronteerd word.  Sterker nog: ik maakte voor Stien nu zelf een kleedje in de kleuren van mijn jeugd.  Ik gaf al eerder van Katoen, en met succes, dus dat patroon werd nog eens bovengehaald.  Ik hoop maar dat haar moeke, die ongetwijfeld ook in een oranje/bruine omgeving opgroeide, ook geen afkeer van die kleuren heeft.
En zo staat de teller van Wesley vs de rest op 5-0.  Nog twee te gaan.

woensdag 17 augustus 2011

Korte metten

Dat is hier niet goed he, zo kan dat niet meer.  Zit ik hier vanalles te beloven, en dan houd ik al meer dan een week mijn klep toe.  Maar nu niet meer, nu maak ik er korte metten mee.
Ik kreeg heel veel plezante ideeën om verkleedkleren te maken.  Hoeveel er echt nog van de naaimachine zullen rollen tegen dat mevrouw Dora 3 jaar wordt, is nog maar de vraag.  Dat duurt namelijk niet zo lang meer.  Maar iets zegt mij dat ze ook nà 8 september zich nog graag zal verkleden.

De plezantste tip kreeg iets, dat had ik beloofd.  Ik had beter gewoon een onschuldige hand een naam laten trekken, want ik vind ze allemaal even plezant.  Maar u zult het allemaal wel met mij eens zijn dat deze dame er qua werkijver met kop en schouders bovenuit steekt.  Hier staan alle tips die Riet en ik verzamelden (van hier, maar ondertussen ook van elders) al bij elkaar.  Kwestie van u allen wat inspiratie te laten opdoen.

Riet, je wint dus een prijs.  Het eeuwige getwijfel steekt weer de kop op, maar ik beloof je dat het er aan komt, en dat het iets met verkleden te maken heeft.  Kwestie van uw dochters ook warm te maken en hun verkleedgen te laten ontwikkelen ;-)

woensdag 3 augustus 2011

Het verkleedgen (een soort van give-away)

Het moet ergens rond het gezegende jaar 87 van de vorige eeuw geweest zijn.  In een Chirolokaal ergens in Vlaanderen stond een hele grote groene kist met verkleedkleren.  Een kist die toen waarschijnlijk al verschillende generaties had overleefd -zo zag ze er althans uit- en die er nu waarschijnlijk nog altijd staat.  Al is het maar omdat ze te lomp is om naar de Kringloopwinkel of het containerpark te brengen.
Een kist ook die tot de verbeelding sprak.  Niet alleen om haar uiterlijk, maar ook, en vooral, om haar inhoud.  Elke zondag opnieuw vochten een trits speelclubmeisjes om het glanzende roze kleed met de grote strik op het achterwerk.  En om de zilveren schoenen met hakken.  Er zaten waarschijnlijk nog andere pronkstukken in de kist, maar dat ensemble, dat was toch echt het neusje van de zalm.  Om de goede orde te bewaren moesten er zelfs beurtrollen opgemaakt worden voor tijdens de vrije momenten.
Ondergetekende was een van de meisjes die toen hartstochtelijk naar dat kleed verlangde.  Ondergetekende werd in de zomer van datzelfde jaar in het bivakboekje van haar Chirogroep dan ook omschreven als "een toneel- en verkleedheksje* dat niets liever doet dan zich elke zondag verkleden."
*heks, ja, omdat het bivakthema dat jaar "Bo de Heks" was.
We zijn nu 24 jaar en heel wat verkleedpartijtjes verder.  Ik ben niet bij dat roze kleed en die zilveren schoenen gebleven.  Een zelfgemaakt Sneeuwwitjespak was heel lang vaste prik bij carnavalsstoeten, maar er staan nog genoeg andere personages op mijn conto.  Van zatlap op het carnavalsfeestje in het vierde leerjaar over zwangere Afrikaanse vrouw op bivak met tiptiens tot een onbestemde kleurrijke dame op m'n vrijgezellenavond.  Zelfs Cynthia Verbeeck, de geblondeerde en veel-te-hard-geschminkte vervangleidster-omdat-ik-zelf-ziek-was-op-kamp is de revue gepasseerd.
Om maar te zeggen: verkleden, ik vind dat plezant.

En laat ik nu deze zomer tot de vrolijke ontdekking komen dat Dora zich ook graag verkleedt.  Sinds een dikke maand hoor ik hier in huis nogal vaak: "Mama, ik wou ook graag zo'n ...pak*, maak jij dat voor mij?".
*  Die drie puntjes, die werden al door verschillende dingen ingevuld.  Staan ondertussen op het verlanglijstje: een clownspak, een pilotenpak, een dokterspak, een oud-vrouwtjespak, een burgemeesterspak en, houd u vast: een snoepjespak.  Dat laatste idee heeft ze gekregen na het zien van een clip van een Samsonshow: meisjes met rokjes, een frulletje op hun hoofd en een enorme bol rond hun lijf beeldden Napoleonbollekes uit.  Danku, Gert Verhulst.
Het arme kind zag mij al regelmatig bezig aan de naaimachine, voor alle "baby's" die Wesley nog moesten verslaan en voor een "geheim naaisel" voor Wesley.  En nooit voor haar.  Dat en het feit dat ze binnen een dikke maand 3 jaar wordt, doen me tot actie overgaan.  Met daaraan een kleine give-away gekoppeld.

Ik zoek plezante (en niet al té moeilijke) patronen voor verkleedkleren.  Het mag eens iets anders zijn dan de zoveelste clown of ballerina.  Wie mij tips kan geven waar ik plezante dingen kan vinden, die maakt kans op een prijs.  Wat die prijs zal zijn, dat weet ik nog niet goed (flauw, ik weet het).  De plezantste tip wint.
Het moet ook wel een beetje praktisch zijn.  Onderstaand idee vond ik op Pinterest, maar dat steek je niet zo makkelijk in een verkleedkoffer natuurlijk:

Rap, haast u, want de tijd dringt!  U heeft tijd tot volgende week maandag!  U moest al begonnen zijn!