Functioneel naakt

Kleren maken voor je dochter is leuk, heel leuk. Maar een van de heerlijke dingen aan kind zijn is dat je op tijd en stond kunt beslissen om naakt in de tuin rond te lopen, zonder dat iemand daar raar van opkijkt. Niet dat ik zelf nog ambities heb in die richting en daarom jaloers zou zijn op Dora, verre van...

En neen, de schutting in onze tuin is niét kapot. Meneer Schaar heeft "voor expres" een plank weggehaald. Niet om Dora te laten begluren, wel omdat ze zelf een kleine gluurder aan het worden is. En een kleine schuttingbeklimmer. Een schutting van 1m80 is voor Dora geen hindernis als ze de buurkindjes wil zien. Voor meneer Schaar en mij is het dat wel, en dus heeft ze vandaag een kijkgaatje gekregen. Kan ze gewoon vanop de grond naar de buurkinderen kijken.

recyKleren

Elke vrouw kent dat wel.  Kleren die je zo hard vergeet aan te doen dat je, als je ze nog eens tegenkomt in je kleerkast, je moet afvragen wat die daar liggen te doen en waarom ze niet al vier jaar eerder bij de Kringloopwinkel beland zijn.  In mijn geval kwam er vandaag een stapel T-shirts opduiken.  T-shirst waarvan ik geeneens wist dat ik ze vorig jaar mee verhuisd had, laat staan waaróm ik dat gedaan had.  Maar nu weet ik waarom: omdat ik er jurkjes van kan maken voor Dora.

Een eerste test leverde deze voor-en-na op.

Niet zo duidelijk, waarschijnlijk, zonder pasmodel.  Maar die lag al in haar bedje.

Snel klaar, maar ik ben toch al na één T-shirt-kleedje gestopt.  Omdat ik eerst eens wil kijken hoe het er op levend model uitziet.  En omdat ik wil weten van de habituées, of zo u wil de professionals, onder jullie wil weten hoé ik in godsnaam die halsopening op een nette manier kleiner kan maken.  Suggesties, iemand?

Zo ziet het er uit op levend  model.  Best wel snoezig, maar zoals verwacht dus met een veel te grote halsopening...

Oja, trouwens ook een oud tafekleed van ons moemoe gered van een rit naar de Kringloopwinkel, en vervolgens verknipt.  Om er een Kringlooptas van te maken. Maar daarover later meer.

Op een dag...

... toen ik mijn naaimachine had, en al twee applicaties op een t-shirt had gestikt, bedacht ik mij: "Ik kan naaien!"  En ook: "Dora heeft een luchtige slaapzak nodig, voor in de zomer".  De combinatie van die twee bedenkingen leidde mij naar de stoffenwinkel om twee lappen stof en twee ritsen te kopen.  En daarna bedacht ik mij nog een hele tijd "dat dat toch niet zo moeilijk kon zijn, een slaapzak maken."  En "dat ik dat wel eens zou doen, als ik eens tijd had om de contouren van Dora's slaapzak over te tekenen".

En toen zag ik deze handleiding om een plooirokje te maken (wellicht het bekendste plooirokje van handwerkend Vlaanderen en omstreken).  En daar had ik precies meer goesting in dan om een slaapzak te maken.  Dus maakte ik van een reep stof-voor-de-slaapzak een plooirokje voor Dora.  Ik denk dat ons moemoe nogal ogen getrokken heeft toen ik aan het raden was hoe ik die stof nu mooi recht moest meten en knippen.  Ze lachte zich zeker een breuk toen ze zag hoe ik de rits vaststikte.  En de biais heb ik weer zitten driegen, omdat ik toen nog niet helemaal wist hoe het juist moest.  Maar ik ben toch content van het resultaat...

Ondertussen weigert juffrouw Dora nog steeds te slapen zonder slaapzak, en wordt het in haar kamertje toch wel érg warm voor een dikke slaapzak.  Dus terwijl Dora (onder het wakende oog van Meneer Schaar) vlak voor bedtijd de schutting beklom om de kinderen van de buren te begluren tekende ik haar slaapzak over op patroonpapier, en maakte een luchtige zomerslaapzak.

Vol met beginnersfouten, maar dat mag want ik ben een beginner (ik vraag mij af of er een termijn staat op het gebruiken van de status "beginner").  Maar hé, ik mag toch best trots zijn op mijn egenbedachte oplossing om de rits bovenaan wat af te schermen

En dat gat-omdat-de-opening-voor-de-rits-te-ver-geknipt-was ziet ook niemand meer.

Ach, ik denk dat ik die status toch nog een tijdje ga aanhouden.  Ons moemoe kan er maar plezier van hebben.

september 1991 - juni 2010

September 1991.  I en ik komen terecht in dezelfde klas van het eerste middelbaar.  Een van de eerste, nog wat onwennige, schooldagen zoek ik mee naar het verloren "golfke" van I.  Haar communievestje, iets dat ze zeker  niet kwijt mag spelen.  We worden goeie vriendinnen, en op een half jaar na blijven we bij elkaar in de klas tot en met ons afstuderen in 1997.

We schrijven brieven naar elkaars kampadres tijdens de zomer, hangen uren aan de telefoon, gaan samen naar fuiven, plagen samen E (na een paar donderdagen wéét ze dat we voor haar een heel hindernissenparcours hebben utigestippeld om haar boekentas te vinden).  I is de eerste klasgenoot die mij helpt spieken, maar ook de enige klasgenoot die mij allerlei dingen kan wijsmaken (dat mevrouw Delvaux al snel een toets heeft gedaan wanneer ik vijf minuten te laat in de les kom, bijvoorbeeld).  De klasgenoot waarmee ik armbandjes uitwissel, maar ook waarmee ik een kaarsje ga branden in de kathedraal voor haar mama.
OK, I en ik lopen elkaars deur niet constant plat, hangen niet élke dag aan de telefoon, we hebben ons eigen leven én ook nog andere goeie vriendinnen.  Maar ook  nu noemen we ons nog altijd "beste vriendinnen".  Toen ik pas samenwoonde met Meneer Schaar en geen zin had om in m'n eentje de spinnen te trotseren wanneer Meneer Schaar naar Werchter ging, gingen I en ik samen op weekend.  En dat doen we sindsdien elk jaar.  I was erbij toen Meneer Schaar en ik voor het altaar stonden, en I stelde haar wereldreis met H voor een paar weken uit toen ik haar vertelde dat Geoffrey op komst was.  Toen I na haar wereldreis met H plots als mevrouw H terugkwam, pinkte ik ook een traantje van geluk weg.

Allemaal maar even om te vertellen dat I een hele goeie vriendin is, voor wie het allemaal wel wat meer mag zijn.  Toen mijn knalgele fiets (die indertijd nog door haar versierd werd op mijn 18e verjaardag) gestolen werd, kreeg ik van haar een "nieuwe" rood-met-goude fiets cadeau.  Voor  haar maarkte ik al eens een "wie is het" met foto's van vrienden en klasgenoten.  (Een opsomming van àlle dingen die we al voor elkaar maakten zou ons te ver van de pointe van dit bericht leiden).

Toen I 9 maanden geleden haar arm liet zien omdat ze bloed had laten prikken wist ik hoe laat het was, en dat een zelfgemaakt cadeautje op zijn plaats was, en dus kocht ik een creapakket om zelf een stoffen knuffel te maken (voorzien van genoeg stof om minstens 4 knuffels te maken) en kreeg de-baby-op-komst een knuffel nog voor hij/zij geboren werd.

Naar aloude traditie van I (en van mezelf) kwam de baby redelijk te laat.  Afgelopen zaterdag liet Eliott van zich horen.  Een heel mooi ventje met al bijna net zo'n uitgebreid kapsel als Dora.  En met een mooi geboortekaartje (en dat is nogmaals de verdienste van haar).  En toen wij zaterdagavond een kijkje gingen nemen gingen de nieuwbakken vader en zoon gewillig op de foto met een van mijn eerste maaksels met naad (én met knispervleugels).  Kwestie van zelf ook een beetje te kunnen stoefen.

De stof voor de rest van de Eliott-cadeaus is besteld, dus er komt nog wel wat, maar dat is nog geheim.

En Dora, die vond dat allemaal oké.  Alleen wil zij ook wel zo'n "piwiw".  Dus terwijl Meneer Schaar en zijn goede vriend genieten van Koning Voetbal kruip ik achter de naaimachine.  Zo hebben Dora en Eliott alvast iets om over te praten, als we volgend jaar samen op weekend gaan.

Edit: ze is er content van, van haar piwiw.  Hij heeft zelfs al een naam:  "jongen".

Bedankt, vruchten

Meneer Schaar en ik werden eigenaar van ons huis op de dag dat ik voor de eerste keer dacht dat een gewone bloes toch wat te strak begon te worden voor mijn buik.  Die deed op dat moment dienst als omhulsel voor Geoffrey.  Toen zag de kersenboom er nog lief en vooral klein uit:

Een jaar later was Geoffrey geen Geoffrey meer, maar Dora, kon ik mijn bloes terug aandoen en gingen we zelf in het huis wonen.    Het kersenboompje was uitgegroeid tot een stevige boom die voor voldoende schaduw zorgde als Dora op haar speelmat in het gras zat.  Maar kersen waren er niet.  Omdat ik ervan overtuigd was dat kersen héél donkerrood moesten zien.  En de kersen in de boom bleven lichtroze, bijna geel, en werden een voor een het onschuldige slachtoffer van de hongerige vogels.

Dit jaar is onze kersenboom een stevige gust geworden.

En hoewel die lefgozers van vogels al een aardige buit bijeen gepikt hebben, te zien aan de afgeknabbelde kersenpitten in het gras, heb ik toch ook al een mooie kom vol.  En dat is nog maar het begin.  Benieuwd wat er binnenkort allemaal uit mijn oven gaat komen, met die kersen...

Ondertussen is de Doraloze dag die ik vandaag had ook op andere manieren vruchtbaar geweest.  Ik heb de Veritas leeggeplunderd...

Kocht in deze winkel stof om dit broekje te maken voor Dora (want dat kind heeft dringend broekjes nodig en geen enkele winkel wil meegaan met mijn smaak).

Ving in de Kringloopwinkel nog wat goedkope "teststofjes" en een bakvorm die ik nog maar even in de kast zal laten liggen...

Ging Dora ophalen bij haar moeke & vake en kreeg daar nog wat gerief mee van ons moemoe (zijnde een schoon dozeke en de overschot van de stof waaruit de gordijnen van het speelhuisje uit mijn kindertijd mee gemaakt werden)

En als kers op de taart ook nog een bewijs dat Dora, ondanks de mening van zowat iedereen, ook wel héél erg op haar mama lijkt....

Zucht...  ik heb dringend meer kasten nodig.

Babyboom

Er zagen de laatste tijd in mijn buurt heel wat nieuwe mensjes het levenslicht.  En omdat het, sinds Roos, mijn bedoeling is om iets zelfgemaakt cadeau te geven, heb ik al kunnen bewijzen dat dat verjaardagscadeau niet alleen maar stof staat te vangen op de keukentafel (omdat we voorlopig geen deftige andere plek hebben), maar ook stof verwerkt, aldaar.

Geen spectaculaire creaties, want dat moet ik mezelf allemaal nog leren, maar ik ben er toch trots op...

Jef kreeg een T-shirt met een slakje én zijn naam erop.  Zoals ik het geleerd heb van Mme ZsaZsa.

Tille had dan weer geluk dat ik de ontwerpster van haar geboortekaartje met haar voornaam mag aanspreken, en zodoende ook de digitale versie van haar geboortekaartje kon opvragen.  Bovendien had ik nog een lading strijkvelours liggen dat ik wel eens wilde testen.  Het resultaat mag er best wezen, vind ik.

Tille's mama en moeke waren bijzonder opgetogen met het resultaat, en plaatsten al meteen een  nieuwe bestelling.  Dus zoek ik naar een geschikt sjabloon van een giraf én een bijpassende zebra, en dat is blijkbaar niet zo makkelijk.

Voor Miel deed ik eens zot.  "Als ik een applicatie kan stikken, dan kan een slab niet onmogelijk zijn," bedacht ik mij.  En dus zette ik mij, met het songfestival op de achtergrond, achter de naaimachine om een gepersonaliseerde slab te maken voor deze nieuwe meneer.

Ik ben fier op het resultaat, maar ook blij dat Miel's moeke mijn gevloek op de biais niet heeft gehoord.  Want het ontbreekt mij aan inzicht om de juiste manier van biaislint vaststikken te gebruiken.  Ten eerste: de voorraad lint  plooit niét tot in de helft.  Of toch niet het lint dat ik wilde gebruiken voor de slab.  Voor een recht stuk zou ik nog mijn rekenknobbel durven opblinken en berekenen waar die rand dan wel moet vastgestikt worden.  Maar voor een slab met rondingen had ik daar echt de moed en de zin niet voor.  Dan maar driegen, want dat was een woord dat ik nog had onthouden van de vocabulaire van mijn moeke en "ons moemoe".  En dat lukte ook, én ik kon ondertussen nog het songfestival verder meepikken naast Meneer Schaar in de zetel.

Dat die olifantjes op de voorkant niet helemaal recht staan, maar moet Miel maar mee leren leven.  Hij kan er toch nog niets over zeggen.  En daarbij, een slab is toch  maar om op te morsen.

Dat soort dingen...

Eergisteren werd ik 31 jaar en 92 dagen.  "En dan," hoor ik u denken, "niets aan het handje."  En u heeft gelijk.  Zelfs als je het in dagen uitrekent heb je met 11425 dagen geen spectaculaire reden om een feestje te organiseren.  Maar Meneer Schaar had nog iets goed te maken.  Niet dat hij er zelf iets aan kon doen, maar mijn échte verjaardag heeft hij niet echt bewust meegemaakt.

En nu Dora zou logeren bij haar moeke & vake zag hij zijn kans schoon.  Een briefje in de brievenbus met een prachtig portret van mezelve op de enveloppe nodigde mij uit "om er samen een mooie avond van te maken."

En zo geschiedde.

Een etjentje in dit etablissement dat, sinds ik Meneer Schaar naar daar ontvoerde voor zijn verjaardag, tot mijn topfavorieten behoort.  En dan een ritje in het reuzenrad op de Sinksenfoor.  Prachtig, want het was nog net niet helemaal donker en toch brandden alle lichtjes van de stad (en de Schelde) al.  Alleen jammer dat we geen fototoestel bij hadden.  Nu zal ik nóg een keer mijn hoogtevrees en mijn angstdroom van een paar maanden geleden moeten overwinnen.

Dat soort dingen...  noemt men romantiek.

Proloog 2

27 februari 2010.  Meneer Schaar ziek in de zetel, Dora een beetje lastig wegens het zoveelste tandje dat zijn best doet om door haar tandvlees te boren.  En ik word vandaag 31.  Maar niemand voelt zich geroepen om in feeststemming door het huis te lopen.  Meneer Schaar omdat hij ziek is, Dora omdat ze zich niet bewust is dat 27 februari een feestdag is en ik omdat ik me de afgelopen weken eerder een verpleegster heb gevoeld, en dus meer moe dan vrolijk ben.

En dan zijn daar moekelief, vakelief en de zussenlief.  Ze komen mij ontvoeren.  Naar Mechelen, godbetert.  Moekelief loopt voorop en met de zussenlief in haar zog loopt ze, stiekem grinnikend, voorbij deze winkel. Om dan terug te keren en mijn verbaasde zelf binnen te tronen in een wereld vol naaimachines, borduurmachines en meer van dat moois.  En om een halfuur later buiten te komen met deze machine in de hand:

Een Brother NV 10A, de Anniversary editie.  Een cadeau van moeke- en vakelief, de zussenlief, schoonmama en schoonpapa en schoonbroer en schoonzus.  Roze, dat is blijkbaar hip in Japan.  Maar wat ík vooral geweldig vind is de snelheidsregelaar.  Want -nu de machine is binnengehaald kan ik dat vlug bekennen- ik kán helemaal niet naaien.  OK, ik kan een applicatie op een T-shirt stikken, dat heb ik al bewezen aan de machine van moekelief.  Maar ook die had een snelheidsregelaar, waardoor ik tussen twee steken door moeiteloos nog even naar de koelkast kon wandelen om mijn glas bij te vullen.

Maar nu, nu gaat er wat gebeuren!  Ik heb een naaimachine en ik kan dus beginnen om zelf te frutselen.  Vanaf nu bekijk ik alles dat (al dan niet industrieel) gefabriceerd is met behulp van een naaimachine met mijn "professional-oog" om te kijken hoe dat in elkaar zit.

En Roos, die had nog iets tegoed van mij.  Omdat ik mijn eerste maaksel niet aan haar wilde geven, krijgt zij mijn eerste maaksel van mijn eigen naaimachine.

Een olifant, met een staart van een "floshke" van een oud gordijn van moekelief.

Met die flosh heb ik nog wat zitten sukkelen om die aan de t-shirt te stikken.  Totdat ik besloot dat ik ook gewoon naald & draad kon gebruiken. 

Proloog 1

Het begon allemaal met het lezen van de blog van deze dame (een ex-collega en tevens ontwerpster van zowat alle aankondigingen en mededelingen die Meneer Schaar en ik de laatste jaren hebben gedeeld met het Grote Publiek).

Met alle creativiteit die zij met haar naaimachine aan de dag legde, raakte ik geïnspireerd. En niet alleen door haar maaksels, ook door allerlei andere blogs die ik via haar blog tegenkwam kreeg ik ferme goesting. Om zelf eens iets te maken, bijvoorbeeld wanneer er een kindeke geboren werd, als cadeau. En toen werd Roos geboren. Dus zette ik mij achter de naaimachine van moederlief, sprak de woorden uit: "Dat kan toch allemaal niet zo moeilijk zijn" en met deze handleiding in mijn achterhoofd zette ik een applicatie op een Hema-T-shirt.

Waarna ik het niet over mijn hart kon krijgen om mijn eerste maaksel meteen weg te geven, dus schonk ik het aan Dora. Die, in een ander opzicht, ook mijn eerste maaksel is.