vrijdag 30 juli 2010

Soms vraagt een mens zich af...

Eergisteren zat ik nog eens achter mijn naaimachine (voor eens iets anders dan een T-shirt), en ik vroeg mij plotseling iets af.  Iets dat ik nu gewoon in de groep ga gooien.  Ik wil wel eens van "collega-hobby-naaisters" weten wat nu het handigste ding is dat ze in hun gereedschapskoffer hebben liggen.  En ook welk ding ze ooit eens gekocht hebben omdat dat wel handig leek, maar dat ze achteraf  nog maar zelden hebben gebruikt.
Uw reacties benieuwen mij zeer!
Ik label dit maar als een "vraag om raad".  Van Louise's mama kreeg ik een bon van de Veritas cadeau.  En misschien is er wel iets dat ik daar àltijd links laat liggen wat eigenlijk dringend in mijn winkelmandje moet belanden, vandaar.

dinsdag 27 juli 2010

Gekregen

Ik heb al eens een kind gekregen.  Nu ja, veel krijgen vond ik daar niet aan.  Ik heb er hard genoeg voor gewerkt en voor afgezien.  Eerst een paar maanden slecht slapen en heel de dag door misselijk worden als je nog maar dénkt dat je honger hebt.  Dan, toegegeven, ook een goeie periode.  En dan helse pijnen in mijn bekken die ervoor zorgden dat ik alleen nog op mijn rug kon slapen.  Wat er dan weer voor zorgde dat ik de laatste drie maanden van mijn zwangerschap vooral wakker was, want na drie uur slapen-op-de-rug werd ik gegarandeerd wakker omdat Geoffrey (dat was de werktitel) te zwaar woog.  Het was toen dat ik voor de eerste keer in mijn leven een chaos-sudoku oploste (meteen zonder fouten!), en ik heb ettelijke nachtelijke uren versleten met het oplossen van Japanse beeldzoekers (ja, een mens moet toch iets doen tijdens het wachten - wachten tot de pijn over was, en ik weer moe genoeg was om op mijn rug in slaap te vallen zonder woelen, want dat kon ik niet meer)
En dan zwijg ik nog over de 15-urige ingeleide bevalling en alle kwaaltjes achteraf.
De enige mensen die toen die achtste september konden spreken van "krijgen" waren Meneer Schaar en mijn (schoon)familie: zij hebben een dochter, een kleindochter, een pete/metekind, een nichtje gekregen.  En achteraf kon de gynaecologe ook nog eens spreken van krijgen, want een patiënt laten bevallen op een zondagnacht betaalt bijzonder goed, dat kan ik u verzekeren.
Maar begrijp me niet verkeerd, 't is niet omdat ik vind dat ik ze niet gekegen heb, dat ik ze niet graag zie, die dochter van mij.  Integendeel.  Het is een pracht van een kind, en dat was ze al vanaf dag één.


Dora, die kreeg natuurlijk ook iets: een naam die toch wel wat mooier is dan Geoffrey, en een mooi geboortekaartje dat een collega speciaal voor ons ontworpen had.  Een meisje dat schommelde tussen de herfstbladeren, omdat het een herfstkindje zou worden (door twee weken te vroeg geboren te worden is ze nog net een zomerkindje, maar daar kan zij niets aan doen, natuurlijk).
Dat geboortekaartje, dat lieten we al op doek afdrukken om haar kinderkamer mee te sieren:
En ik was van plan om die tekening ooit eens op een t-shirt te zetten (wie mijn repertoire kent weet dat ik bijna niets anders fabriceer dan t-shirts).
En toen zag ik dat Pistolee een T-shirt had gemaakt voor haar dochter.  Met een tekening van een geboortekaartje dat ze mooi vond.  In eerste instantie schrok ik even, om die tekening zo op een "vreemde" plaats te zien.  Maar het resultaat mocht er zijn.  En kijk eens wat er vandaag in mijn brievenbus zat:

Een versie voor Dora, gepersonaliseerd en al.  Zomaar gekregen.
Dora buigt, gelijk een Chineesje, haar hoofd en zegt al lachend "daku".  En ik zeg er nog eens merci bij.



zaterdag 24 juli 2010

Jarige brok

Emile is het neefje van Dora.  De enige kleinzoon in de familie en de eerste achterkleinzoon van Meneer Schaar z'n bomma zaliger.  "De Bomma" was er, omdat ze vier kleinzoons had, van overtuigd was dat ze vier achterkleindochters zou krijgen.  En zo geschiedde.  Daarna kreeg ze er gratis en voor niks ook nog een achterkleinzoon bij.  Helaas heeft ze de helft van haar wens en het extraatje niet meer live meegemaakt.
Emile is, in tegenstelling tot zijn zus Jade een stevige brok.  Meneer Schaar omschreef  het als volgt: "het is geen dikkerd,  maar het gewicht per kubieke centimeter baby is enorm hoog".  Toen Dora en Emile in de winter samen bij hun bomma en bompa waren, vond bomma dat Dora's winterjas wel érg groot was.  Het was pas toen ze zich bedacht dat Emile zijn jas veel te krap was dat ze het doorhad: ze had de jassen verwisseld.  Nochtans had ze de grootste jas bij het oudste kleinkind aangedaan, niet zo onlogisch als je weet dat Emile 10 maanden jonger is dan Dora.

Een paar maanden geleden werd Emile gedoopt, en als begeleiding bij zijn "echte" doopcadeau kreeg hij een T-shirt in een maat waar Dora nu pas in begint te groeien (en als het van de H&M afhangt moet ze voor maat 80 minstens nog een half jaar wachten):

Afgelopen week konden we bij bomma & bompa zelf vaststellen dat hij met dat T-shirt de herfst niet zal halen.
Vandaag was Emile jarig, dus terwijl Dora nog even in dromenland vertoefde om uit te rusten voor het Grote Feest, besloot ik nog snel even een nieuw t-shirt te maken, al maar meteen in een maat groter.  De dag dat Dora in dit t-shirt past, kan ik er waarschijnlijk meteen al twee kaarsjes bij flocken...
En de buurkinderen, die wachten nog altijd geduldig op hun cadeau.

Giraf ♥ Zebra

Twee Chirovriendinnen van mezelve werden een dikke twee maanden geleden gezegend met een prachtige dochter.  Tille gaf op haar eerste vermaand-dag haar eerste feestje, en van ons kreeg ze toen een T-shirt met haar naam, geïnspireerd op haar geboortekaartje.
Tille's mama had op voorhand al foto's op facebook bekeken, van andere T-shirts die andere borelingen cadeau hadden gekregen.  Ze had zelfs, in naam van Tille, al laten vallen dat ze zo'n T-shirt als die van Roos wel zou zien zitten, maar dan met een giraf, of een zebra.  Gelukkig vond ze het uiteindelijke cadeau ook mooi.  Heel mooi zelfs.  En Tille's moeke deed mee met het mooi vinden.  Dus ze vroegen of ik alsjeblieft niet nog een T-shirt wilde maken, met een giraf en een zebra, die van elkaar houden.
En zo geschiedde.  Gisteren kwamen Tille met haar mama en moeke langs om, onder begeleiding van een bord zalig zomerse kip, haar T-shirt te komen ophalen.  Dus nu kan ik eindelijk stoefen met weer een "eerste-keer-maaksel".  De eerste keer dat ik een omgekeerde applicatie maakte.
(met ook een beetje flockfolie voor het hartje).  Ik vond dat best meevallen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel eens vals speelde en mijn naald een keer of drie wel loste, want soms draaide dat tricot niet helemaal mee in de richting die ik wilde.
Het viel zelfs zo goed mee dat de buurmeisjes straks ook een t-shirt met omgekeerde applicatie in hun brievenbus zullen vinden, maar daarover later meer.

En Dora, die wilde geen zalig zomerse kip.  Ze had waarschijnlijk al genoeg plastieken eten gegeten met Hendrike, de dochter van een andere Chirovriendin die er ook bij was gisteren.  Ongelooflijk wat een pret een bijna-twee-jarige en een bijna-zes-jarige kunnen hebben met een Señorita-jurk, een tafel en stoelen en een set plastieken groenten en patatten.

maandag 19 juli 2010

Opsporingsbericht

Ik zoek mij hier al een halve avond te pleuris naar een patroon voor een "potloodzak".  Zo'n ding waar je potloden in kunt stoppen, en dan alles samen oprollen en toe doen.  Ik heb dat eens ooit op een blog gezien (ik denk zelfs op verschilende blogs), maar ik weet niet meer waar, en ik heb nu geen zin meer om nog verder na te denken.  Als iemand in mijn plaats even zou willen nadenken, dat zou goed zijn.

maandag 12 juli 2010

Oranje weekend

William vierde zijn eerste verjaardag, en wij vierden mee.  Op een veel te warme camping, vlak voor de Grote Plensbui.  William kreeg een t-shirt, met een paddestoel uit flockfolie.  Niet superbijzonder, ware het niet dat ik die paddestoel uit de losse pols heb getekend.  Ik wist niet eens dat ik dat kon.


Zondag vergaten meneer Schaar en ik hoe warm het was, al rijdend door Haspengouw op onze (gehuurde) Vespa.
Dat oranje, dat is niet toevallig.  We moesten immers ook een paar kilometer over Nederlands grondgebied zoeven.  En die kersen, die waren ook lekker (sorry meneer de kersenkweker, maar die vijf kersen op die hele oogst zullen het ook niet maken, he?).
Een Hollandse overwinning meemaken op het Vrijthof in Maastricht had leuker geweest, en had ons waarschijnlijk sneller de stad uitgekregen terug naar ons hotel, maar zo was het ook al een leuk weekend.


donderdag 8 juli 2010

De vervloekte slab

Hier is 'ie dan, de vervloekte slab.  Eliott is er best tevreden mee, me dunkt.  Tijdens Dora's dutje voor het bezoek zette ik ook nog even zijn naam op een t-shirt.  Vlaggetjes kreeg hij ook, maar die moet zijn mama nog fotograferen.  Zelf blijft ze liever de "mistery mom", dus mocht moest ik op de foto.  Al even oefenen voor "mama-van-twee" (niet dat dat al meteen nodig is).

woensdag 7 juli 2010

Appeltjes voor de dorst

Meneer Schaar werkt op een plek waar, als je enkel zijn directe collega's meerekent, alleen maar vrouwen werken.  Dus wordt er tijdens het eten nogal vaak over de kinders gepraat.  Zo ook die keer toen het ging over het slaapgedrag van de kinderen, en dat het toch wel erg warm is voor een slaapzak de laatste dagen.  Meneer Schaar vertelde dus dat ik voor Dora een slaapzak had gemaakt, et voilà, de eerste bestelling was binnen (eigenlijk de tweede, want Tille's mama en moeke hadden ook al een tweede T-shirt besteld).
Want volgende week vertrekken J en I, twee collega's van Meneer Schaar, met hun respectievelijke wederhelften en koters naar onze favoriete vakantiebestemming.  En daar kan het, naast regenen, ook héél warm zijn in de zomer.  En dus vroeg J of ik voor Louise een slaapzak wilde maken.  Mét gaatje achteraan, zodat ze hem ook kunnen gebruiken in de auto.  Dat zou ik wel even fiksen.

Op dat gaatje heb ik toch wel even gevloekt.  Ik zou daar "snel" even een paspelknoopsgat inzetten, zoals ik had gezien bij RietDeze handleiding was mij niet helemaal duidelijk (en net als Riet kon ik de foto's niet vergroten), maar geen nood: zoals het een beginneling betaamt had ik mij voorzien van voldoende lectuur die mij op weg zou helpen.  Een test met deze uitleg leerde mij dat ik die nogal beknopt vond.  Dus dan maar met deze uitleg.  Tot en met zin 4 van stap 4 ging het goed.  En dan ben ik beginnen raden hoe het moest, en heb ik er maar mijn eigen versie van gemaakt, want ik snapte er niéts meer van.  Bovendien mocht de slaapzak niet gevoerd zijn, en moest het knoopsgat er langs binnen ook meteen toonbaar zijn.  Dit was het resultaat:
Ik ga er geen schoonheidsprijzen mee winnen, en het kan ongetwijfeld véél netter, maar voor een eerste keer vind ik dit best geslaagd.  En voor op de poep van een slapende baby hoeft het nu ook weer niet zoveel netter te zijn.  Maar voordat ik er nog eentje maak, bijvoorbeeld voor Dora zelf, stel ik veiligheidshalve toch maar even de vraag: heeft er iemand een uitleg die ik wél begrijp?
En als ik dan toch aan het vragen ben: dit had ik ook weer voor:

(het gaat, voor alle duidelijkheid, over de draad die helemaal in de knoop zit).  Hoe moet ik dat in godsnaam vermijden?  En "met de slechte kant van de stof naar beneden stikken" telt in deze niet als antwoord, want dan kon ik niet zo dicht bij de rits stikken...

En om Riets angst voor de roze fase nog wat aan te dikken:

De vriendin van mijn kleine nonkel B (want ik heb twee nonkels B, een grote en een kleine) ging op reis naar Spanje, en nam een cadeau mee voor Dora.  Hoewel het voor 4-jarigen bedoeld is heb ik het haar toch al even aangetrokken voor de foto, om M te bedanken.  En het heeft geduurd tot mevrouwtje moest gaan slapen voordat het kleed weer uitging...

zaterdag 3 juli 2010

Tien redenen om te vloeken op een slab (of: hoe het niet moet)

Gisteren maakte ik een slab voor Eliott, nadat hij al een pinguïn kreeg, en nadat ik eerst ook nog een ander cadeautje maakte dat hier (net zoals de slab) nog niet getoond kan worden wegens nog niet afgegeven.  Ik maakte al eerder een slab voor Miel, en was toen best wel tevreden over het resultaat.  Maar omdat ik zelf een slab met velcro of drukknopen makkelijker vind dat een slab met lintjes, kocht ik een rolletje velcro.
Gevloekt dat ik heb gisteren.  En wel hierom:
  1. Voor de achterkant van de slab gebruikte ik een stofje, met daarop strijkvynil.  Mooi  hoor, maar je kunt dat dus niet meer spelden: op een of andere manier blijf je die gaatjes zien.  Om van verkeerd stikken nog maar te zwijgen.  En bovendien verfrommelt dat, als je toch probeert om je stofjes aan elkaar te hangen.
  2. Tijdens het stikken van het biaislint kwam de ruwe kant van de velcro tegen de badstofkant van de slab.  Ai, een eerste schram op de slab...
  3. Die velcro, dat plakt.  Wat zeg ik, er hangt een lijmlaag aan die een normale mens aan het plafond kan vasthouden.  Dat is handig natuurlijk, want dan blijft 'ie goed op z'n plaats hangen.  Ik plakte de velcro helemaal tot aan de rand van de stof.  Waarschijnlijk is dat niet de bedoeling, maar weet-ik-veel.  Ik dacht dat het beter zou zijn als de velcro mooi onder het biais verdwijnt.  De buitenste rand biais stikken ging nog net.  Maar bij de rand aan de hals ging het mis.  Die lijm bleef aan mijn naald kleven, waardoor de draad aan de naald bleef kleven en dus werd er niet meer gestikt, er kwamen alleen maar gaatjes bij, en verfrommelde vastzittende draden.
  4. Probeer ik mijn naald proper te maken, prik ik minstens drie keer in het topje van mijn wijsvinger.  Auw...
  5. De automatische draadinrijger waarmee mijn machine "gezegend" is weigert 9 keer op 10 dienst.  Na drie pogingen houd ik het dan voor bekeken en duw ik die draad zélf door dat gaatje.  Maar natuurlijk is dat gaatje nu ook een beetje verstropt, door al die velcro-lijm.
  6. Ik besluit dan maar om een stukje velcro weg te knippen om zo mijn biais te stikken naast de velcro.  Met veel prutswerk lukt dat een beetje, maar de lijm blijft hangen.
  7. Ik blijf vastberaden om de slab af te werken (en heb vooral geen zin om helemaal opnieuw te beginnen), dus wend ik mij tot de grove middelen: met wat nagellakverwijderaar probeer ik de grootste lijmsmurrie weg te krijgen van de slab én van de naald.  Maar die prikt in de gaatjes in mijn wijsvinger.  Nog eens auw...
  8. Ik doe een nieuwe poging om het biais aan het stikken.  Ja lap, de velcro is net niet ver genoeg weggeknipt.  Opnieuw het probleem van de plakkende naald...
  9. Terwijl ik druk bezig ben met een laaste biais-aanstik-poging merk ik niet dat de velcro wéér tegen de bastof plakt.  Potvolkoffie...
  10. Mijn laatste poging: een stuk wegknippen, en alsnog een slab met lintjes maken.  Met een nieuwe naald.  De oude boort zich eerst nog eens vrolijk in het puntje van mijn wijsvinger, en deze keer is het menens.
Meneer Schaar heeft het mogen horen gisteren.  En dan tel ik al het gesteun en gekreun dat het weder veroorzaakte geeneens mee.
Maar Eliott krijgt morgen zijn slab, met liefde gemaakt.  En hij zal hem schoon vinden want anders.....!

donderdag 1 juli 2010

Dora ging op reis...

... en nam mee:
1 zieke moeder die er op het moment van vertrek niet beter op vond dan koorts te krijgen.  Gelukkig bleef het bij één dag koorts.
2 benen om heel de dag trappen op en af te hollen, naar het "et" en het konijn te gaan kijken, haar medereizigers te gaan bezoeken in het "bebad",...
3 favoriete knuffels (twee Rita's Konijnen en Jongen de Pinguïn).
4 (groot)ouders die (behalve tijdens haar dutjes) hun dagen vulden met achter haar aan hollen, handjes vasthouden op de trap en ingaan op mevrouws wensen om de dieren uit de buurt te zien.
5 zomeroutfits voor 3 dagen, om uiteindelijk op elke foto toch nog met dezelfde outfit te staan.


U mag twee keer raden waar de reis heen ging.  Ze heeft zich met die hoed niet onpopulair gemaakt.  Bij de inboorlingen omdat ze wel leek mee te supporteren voor het WK voetbal.  En bij haar reisgenoten omdat ze op aandoenlijke wijze met een takje boven de hoed "konijn" stond te zeggen.  En maar verbaasd zijn dat er geen konijn uit de hoed kwam.

De reis deed trouwens ook dienst als testcase voor de eerste zelfgemaakte kringlooptas-uit-moemoes-tafelkleren.  Ze werd goedgekeurd, en dus volgen er nog.