september 1991 - juni 2010

September 1991.  I en ik komen terecht in dezelfde klas van het eerste middelbaar.  Een van de eerste, nog wat onwennige, schooldagen zoek ik mee naar het verloren "golfke" van I.  Haar communievestje, iets dat ze zeker  niet kwijt mag spelen.  We worden goeie vriendinnen, en op een half jaar na blijven we bij elkaar in de klas tot en met ons afstuderen in 1997.

We schrijven brieven naar elkaars kampadres tijdens de zomer, hangen uren aan de telefoon, gaan samen naar fuiven, plagen samen E (na een paar donderdagen wéét ze dat we voor haar een heel hindernissenparcours hebben utigestippeld om haar boekentas te vinden).  I is de eerste klasgenoot die mij helpt spieken, maar ook de enige klasgenoot die mij allerlei dingen kan wijsmaken (dat mevrouw Delvaux al snel een toets heeft gedaan wanneer ik vijf minuten te laat in de les kom, bijvoorbeeld).  De klasgenoot waarmee ik armbandjes uitwissel, maar ook waarmee ik een kaarsje ga branden in de kathedraal voor haar mama.
OK, I en ik lopen elkaars deur niet constant plat, hangen niet élke dag aan de telefoon, we hebben ons eigen leven én ook nog andere goeie vriendinnen.  Maar ook  nu noemen we ons nog altijd "beste vriendinnen".  Toen ik pas samenwoonde met Meneer Schaar en geen zin had om in m'n eentje de spinnen te trotseren wanneer Meneer Schaar naar Werchter ging, gingen I en ik samen op weekend.  En dat doen we sindsdien elk jaar.  I was erbij toen Meneer Schaar en ik voor het altaar stonden, en I stelde haar wereldreis met H voor een paar weken uit toen ik haar vertelde dat Geoffrey op komst was.  Toen I na haar wereldreis met H plots als mevrouw H terugkwam, pinkte ik ook een traantje van geluk weg.

Allemaal maar even om te vertellen dat I een hele goeie vriendin is, voor wie het allemaal wel wat meer mag zijn.  Toen mijn knalgele fiets (die indertijd nog door haar versierd werd op mijn 18e verjaardag) gestolen werd, kreeg ik van haar een "nieuwe" rood-met-goude fiets cadeau.  Voor  haar maarkte ik al eens een "wie is het" met foto's van vrienden en klasgenoten.  (Een opsomming van àlle dingen die we al voor elkaar maakten zou ons te ver van de pointe van dit bericht leiden).

Toen I 9 maanden geleden haar arm liet zien omdat ze bloed had laten prikken wist ik hoe laat het was, en dat een zelfgemaakt cadeautje op zijn plaats was, en dus kocht ik een creapakket om zelf een stoffen knuffel te maken (voorzien van genoeg stof om minstens 4 knuffels te maken) en kreeg de-baby-op-komst een knuffel nog voor hij/zij geboren werd.

Naar aloude traditie van I (en van mezelf) kwam de baby redelijk te laat.  Afgelopen zaterdag liet Eliott van zich horen.  Een heel mooi ventje met al bijna net zo'n uitgebreid kapsel als Dora.  En met een mooi geboortekaartje (en dat is nogmaals de verdienste van haar).  En toen wij zaterdagavond een kijkje gingen nemen gingen de nieuwbakken vader en zoon gewillig op de foto met een van mijn eerste maaksels met naad (én met knispervleugels).  Kwestie van zelf ook een beetje te kunnen stoefen.

De stof voor de rest van de Eliott-cadeaus is besteld, dus er komt nog wel wat, maar dat is nog geheim.

En Dora, die vond dat allemaal oké.  Alleen wil zij ook wel zo'n "piwiw".  Dus terwijl Meneer Schaar en zijn goede vriend genieten van Koning Voetbal kruip ik achter de naaimachine.  Zo hebben Dora en Eliott alvast iets om over te praten, als we volgend jaar samen op weekend gaan.

Edit: ze is er content van, van haar piwiw.  Hij heeft zelfs al een naam:  "jongen".