Babyboom

Er zagen de laatste tijd in mijn buurt heel wat nieuwe mensjes het levenslicht.  En omdat het, sinds Roos, mijn bedoeling is om iets zelfgemaakt cadeau te geven, heb ik al kunnen bewijzen dat dat verjaardagscadeau niet alleen maar stof staat te vangen op de keukentafel (omdat we voorlopig geen deftige andere plek hebben), maar ook stof verwerkt, aldaar.

Geen spectaculaire creaties, want dat moet ik mezelf allemaal nog leren, maar ik ben er toch trots op...

Jef kreeg een T-shirt met een slakje én zijn naam erop.  Zoals ik het geleerd heb van Mme ZsaZsa.

Tille had dan weer geluk dat ik de ontwerpster van haar geboortekaartje met haar voornaam mag aanspreken, en zodoende ook de digitale versie van haar geboortekaartje kon opvragen.  Bovendien had ik nog een lading strijkvelours liggen dat ik wel eens wilde testen.  Het resultaat mag er best wezen, vind ik.

Tille's mama en moeke waren bijzonder opgetogen met het resultaat, en plaatsten al meteen een  nieuwe bestelling.  Dus zoek ik naar een geschikt sjabloon van een giraf én een bijpassende zebra, en dat is blijkbaar niet zo makkelijk.

Voor Miel deed ik eens zot.  "Als ik een applicatie kan stikken, dan kan een slab niet onmogelijk zijn," bedacht ik mij.  En dus zette ik mij, met het songfestival op de achtergrond, achter de naaimachine om een gepersonaliseerde slab te maken voor deze nieuwe meneer.

Ik ben fier op het resultaat, maar ook blij dat Miel's moeke mijn gevloek op de biais niet heeft gehoord.  Want het ontbreekt mij aan inzicht om de juiste manier van biaislint vaststikken te gebruiken.  Ten eerste: de voorraad lint  plooit niét tot in de helft.  Of toch niet het lint dat ik wilde gebruiken voor de slab.  Voor een recht stuk zou ik nog mijn rekenknobbel durven opblinken en berekenen waar die rand dan wel moet vastgestikt worden.  Maar voor een slab met rondingen had ik daar echt de moed en de zin niet voor.  Dan maar driegen, want dat was een woord dat ik nog had onthouden van de vocabulaire van mijn moeke en "ons moemoe".  En dat lukte ook, én ik kon ondertussen nog het songfestival verder meepikken naast Meneer Schaar in de zetel.

Dat die olifantjes op de voorkant niet helemaal recht staan, maar moet Miel maar mee leren leven.  Hij kan er toch nog niets over zeggen.  En daarbij, een slab is toch  maar om op te morsen.