Dat soort dingen...

Eergisteren werd ik 31 jaar en 92 dagen.  "En dan," hoor ik u denken, "niets aan het handje."  En u heeft gelijk.  Zelfs als je het in dagen uitrekent heb je met 11425 dagen geen spectaculaire reden om een feestje te organiseren.  Maar Meneer Schaar had nog iets goed te maken.  Niet dat hij er zelf iets aan kon doen, maar mijn échte verjaardag heeft hij niet echt bewust meegemaakt.

En nu Dora zou logeren bij haar moeke & vake zag hij zijn kans schoon.  Een briefje in de brievenbus met een prachtig portret van mezelve op de enveloppe nodigde mij uit "om er samen een mooie avond van te maken."

En zo geschiedde.

Een etjentje in dit etablissement dat, sinds ik Meneer Schaar naar daar ontvoerde voor zijn verjaardag, tot mijn topfavorieten behoort.  En dan een ritje in het reuzenrad op de Sinksenfoor.  Prachtig, want het was nog net niet helemaal donker en toch brandden alle lichtjes van de stad (en de Schelde) al.  Alleen jammer dat we geen fototoestel bij hadden.  Nu zal ik nóg een keer mijn hoogtevrees en mijn angstdroom van een paar maanden geleden moeten overwinnen.

Dat soort dingen...  noemt men romantiek.