Getallenleer

4080.
Zoals in 4080 keer dat ik heb gedacht "zou het dan voor vandaag zijn?"
Of zoals in 4080 gram, het geboortegewicht van Wesley.
52.
Zoals in 52 kilometer die we in totaal hebben afgelegd in de veronderstelling dat Wesley zou geboren worden.  En 52 kilometer die we in totaal hebben afgelegd met een Wesley in de buik en niet in de Maxi Cosi.
Of zoals in 52 centimeter, de lengte die Wesley bij de geboorte had.
17.
Zoals in 17 verschillende mensen die ons ontvangen en begeleid hebben, elke keer wanneer we dachten dat Wesley het nu echt wel voor bekeken hield in het buiknestje.
Of zoals in 17 oktober, de dag waarop Wesley eindelijk ter wereld kwam.


We hebben er lang op moeten wachten.  41 weken en 1 dag om precies te zijn.  En een uur of 19 nadat we er een deurwaarder met een uitzettingsbevel op afstuurden.  Maar het was (en is nog steeds) de moeite waard.

Op 17 oktober 2011, om 17u22 om precies te zijn, verloor Wesley z'n schuilnaam, voortaan gaat "hij" door het leven als Martha Leen Tim.  Martha voor de vrienden.

Wachten

Wachten, dat is wat ik nu doe.  Twee keer al heeft meneer Schaar mij en mijn valies naar de materniteit begeleid.  Twee keer werd ik enthousiast ontvangen op de spoed: "Ha, gij komt zeker om te bevallen!", en evenveel keer ging ik een paar uur later langs de spoed weer terug naar buiten, met de valies terug in de hand en de boodschap "dat het toch nog niet voor vandaag was."  Honderd keer al heeft Dora gevraagd "Hoelang wordt mijn zusje geboren?" en duizend gokken hebben mijn zussen en vooral mijn moeder al gedaan naar de juiste naam van Wesley.  Mogen ze eens op voorhand het geslacht weten, is het nog niet goed.  Nee, sinds we ze een paar tips hebben gegeven bijten ze zich erin vast als ware detectives. 
(Wie zich niet kan inhouden om mee te gokken: we vertelden ons buurmeisje Emma dat er zeker één letter van haar naam in de naam zat, de naam komt ook voor in onze -zeer uitgebreide- CD-collectie en er is een topsportvrouw die ook zo heet - allemaal toevalligheden trouwens)
Veel naaien gebeurt hier niet meer.  Zonde, want er ligt nog een half verkleedjurkje klaar in de kast, en Wesley heeft eigenlijk nog twee koters te verslaan (waarvan er eentje ondertussen al zijn eerste verjaarag heeft gevierd).

Wachten dus, en herinneringen ophalen

Want iets meer dan 30 jaar geleden zat ik ook op mijn zusje te wachten...
Voorlopig dus niet veel Schaartje-nieuws.  Of toch niet veel dat interessant genoeg is om hier te melden.  En ik ben de eerste om te hopen dat daar rap verandering in komt.



Oja, wie ondertussen zin heeft om mij een handje te helpen: de Facebookende medemens onder u mag dit altijd een keertje "leuk vinden".  Eeuwige dank is uw deel :-)

Tram 3

Mijnheer Schaar en ik, wij zitten al heel even op tram 3.  Nu ja, ons ticketje is nog warm, we hebben nog niet alle bezienswaardigheden op de route gezien.  En we kunnen gerust nog even blijven zitten, we moeten nog niet meteen overstappen.
Sinds vandaag zit Dora ook op tram 3, hoewel haar tram hoogstens een toeristisch treintje in een of ander pretpark is.

In 3 jaar tijd is ze geëvolueerd van een lief klein hummeltje...

... via een ukje dat klaar was om de wereld te ontdekken...

... over een vrolijke peuter...

...  naar een heerlijke kleuter.

Vergis u niet: al deze foto's werden genomen op 8 september.  Twee jaar geleden dus al zwetend met een minirokje en een t-shirt.  Vorig jaar met een jeans en een truitje, en vandaag met een t-shirt met lange mouwen, een velours kleedje en een kousenbroek.  Kom mij niet vertellen dat het klimaat niet verandert! 

Het was haar eerste verjaardag op school, en dat ze er van genoten heeft!  Dat kon moeilijk anders, zo verwend als ze werd door de juf: een kroon, heel de dag als eerste mogen binnengaan en als eerste kiezen, een "ballonvis", een boekje met tekeningen van de klasgenootjes, een T-shirt met "ik ben jarig" op en een troon om op te zitten.  Ze was zo blij als een kermisvogel.

Afgelopen weekend had ze al eens een generale repetitie.  De verkleedkleren die ik graag had willen maken bleven Wesley-gewijs uitgesteld tot op het laatste nippertje, waardoor er nog niets klaar was.  Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de andere cadeautjes, met als topper:

 Ja.  Ook hier kan men niet onder Studio 100 uit.  En onder roze ook niet, trouwens.  Hoewel: de kleuren van de kroon (hier op vakkundige wijze geshowd door haar meter) heeft Dora zelf gekozen.

Een zelfgemaakte taart, dat kon ook nog net.  Voor een nichtje met ei-allergie biedt een bakker namelijk niet zo veel mogelijkheden.

Dit jaar werd het "witte chocomoussetaart met speculoosbodem"

Die verzon ik zelf nadat ik ze eens bij de Walrus had geproefd.  En makkelijk dat dat is!

Men neme:

- 375 gr witte chocolade

- 6 dl room (minstens 30% vetgehalte)

- 1 of 1,5 pak speculoos (afhankelijk van hoe dik je de bodem wil)

- 100 of 150 gr boter (afhankelijk van hoeveel speculoos je gebruikt)

(ikzelf maakte mijn taarten met 250 gr chocolade en 4 dl room, maar ik vond de verhouding chocomousse/bodem niet zo geslaagd, dus volgende keer zou ik de hoeveelheid chocolade en room maal 1,5 doen)

En dan:

- verkruimel de speculoos (in een diepvrieszakje kapotslaan met een hamer of een deegrol, of veel gemakkelijker in een blender)

- meng de boter met de speculoos

- doe dit mengsel in een ingevette sprinvorm, en zet 8 minuten in een op 180° voorverwarmde oven

- smelt de chocolade au bain marie, of in de microgolf

- klop de room net stijf genoeg

- meng de room voorzichtig met de gesmolten chocolade

- als de springvorm met de speculoosbodem afgekoeld is, giet je de chocomousse uit over de bodem van de taart.

- laat een paar uur opstijven in de koelkast

- bestrooi naar eigen goeddunken met rode vruchten, of giet er wat frambozencoulis bij.

Smakelijk!



Moeders zijn lastige mensen

Begrijp me niet verkeerd, beste lezer(es).  Ik zie mijn moeder heel graag.  En over mijn schoonmoeder kan ik ook geen kwaad woord verzinnen.  Maar ik vind moeders, en bij uitbreiding schoonmoeders, wel een van de meest lastige "categorieën" om cadeaus voor te bedenken.
Ooit, toen ik nog jong en naïef was, vond ik dat ik hét ultieme moederdagcadeau gevonden had.  Het was een warme zomerdag*, ik moet een jaar of 7 geweest zijn, en ik ging met mijn zus naar de GB.  Daarnaast was De Krak, voor ons toen nog een paradijs vol onontdekte gadgets.  Daar zag ik iets wat volgens mij élke huismoeder in huis wilde hebben: een spons met daarrond een zeemvel.  Haar reactie kan ik mij niet meer voor de geest halen, maar ik kan mij wel voorstellen dat mijn moeder niet echt een gat in de lucht sprong.
Nu ik zelf een moeder ben begrijp ik eens te meer dat huishuidcadeaus niet echt in de smaak vallen op moederdag.  Ik gruwel dan ook van de zoveelste folder waarin ze de strijkijzers, broodroosters en senseo's aanprijzen als ware het moeders grootste wens om zoiets in ontvangst te nemen aan de ontbijttafel.

Gelukkig heb ik een moeder én een schoonmoeder die weten wat ze, naast prikken in een taart om te kijken of ze gaar is, met een breipriem aan moeten vangen.  En dat is nog licht uitgedrukt.  Wat breien betreft zijn mijn moeder en schoonmoeder van geen kleintje vervaard.  Ik herinner me nog goed dat mijn moeder tijdens een wandeling door Antwerpen een winkel toonde waar haar zelfgebreide truien vroeger verkocht werden.  En ik heb al genoeg kinderfoto's gezien van meneer Schaar met zelfgebreide truien met een Garfield of een ander populair beest op.
Dus nu beide dames zich voorgenomen hebben om terug vaker te gaan breien, verdienen ze een breicadeautje.  Een zelfgemaakte breizak naar het model van Annelyse. 
Eentje in de kleuren van mijn jeugd voor moekelief

En eentje in een Tilda-stofje voor de schoonmoeder

Ik hoop alleen dat mijn schoonmoeder niet té enthousiast aan het breien gaat.  Zo moet meneer Schaar er nu ook weer niet gaan uitzien.


* ja, een zomerdag, want wij Antwerpenaren vieren moederdag in de zomer, op 15 augustus.

De kleuren van mijn jeugd

Als je mij vraagt om mijn jeugd in een kleur te omschrijven, dan zeg ik ongetwijfeld "oranje en bruin". Niet dat mijn zussen en ik alleen in die twee kleuren gehuld gingen, verre van.  Maar kijk op kinderfoto's, en je ziet gegarandeerd een van die twee kleuren opdagen.  Twee zussen in bad, een oranje bad.  Ik als baby in een wipstoel, een bruin-met-witte wipstoel.  Onze zandbak: oranje.  Het gordijntje van de familiewieg: bruin met wit.  De kussens van de kakstoel (toen dat nog letterlijk een kakstoel was): wit met bruine bloemetjes. En zo kan ik nog een eindje doorgaan.
Het was ongetwijfeld een rage van de vroege jaren 80, want zie je kinderfoto's van meneer Schaar en zijn broer, dan vallen dezelfde kleuren onmiddellijk op.  Ik heb er geen trauma aan overgehouden.  Ik loop niet gillend weg wanneer ik met bruin of oranje geconfronteerd word.  Sterker nog: ik maakte voor Stien nu zelf een kleedje in de kleuren van mijn jeugd.  Ik gaf al eerder van Katoen, en met succes, dus dat patroon werd nog eens bovengehaald.  Ik hoop maar dat haar moeke, die ongetwijfeld ook in een oranje/bruine omgeving opgroeide, ook geen afkeer van die kleuren heeft.

En zo staat de teller van Wesley vs de rest op 5-0.  Nog twee te gaan.

Korte metten

Dat is hier niet goed he, zo kan dat niet meer.  Zit ik hier vanalles te beloven, en dan houd ik al meer dan een week mijn klep toe.  Maar nu niet meer, nu maak ik er korte metten mee.
Ik kreeg heel veel plezante ideeën om verkleedkleren te maken.  Hoeveel er echt nog van de naaimachine zullen rollen tegen dat mevrouw Dora 3 jaar wordt, is nog maar de vraag.  Dat duurt namelijk niet zo lang meer.  Maar iets zegt mij dat ze ook nà 8 september zich nog graag zal verkleden.

De plezantste tip kreeg iets, dat had ik beloofd.  Ik had beter gewoon een onschuldige hand een naam laten trekken, want ik vind ze allemaal even plezant.  Maar u zult het allemaal wel met mij eens zijn dat deze dame er qua werkijver met kop en schouders bovenuit steekt.  Hier staan alle tips die Riet en ik verzamelden (van hier, maar ondertussen ook van elders) al bij elkaar.  Kwestie van u allen wat inspiratie te laten opdoen.

Riet, je wint dus een prijs.  Het eeuwige getwijfel steekt weer de kop op, maar ik beloof je dat het er aan komt, en dat het iets met verkleden te maken heeft.  Kwestie van uw dochters ook warm te maken en hun verkleedgen te laten ontwikkelen ;-)

Het verkleedgen (een soort van give-away)

Het moet ergens rond het gezegende jaar 87 van de vorige eeuw geweest zijn.  In een Chirolokaal ergens in Vlaanderen stond een hele grote groene kist met verkleedkleren.  Een kist die toen waarschijnlijk al verschillende generaties had overleefd -zo zag ze er althans uit- en die er nu waarschijnlijk nog altijd staat.  Al is het maar omdat ze te lomp is om naar de Kringloopwinkel of het containerpark te brengen.
Een kist ook die tot de verbeelding sprak.  Niet alleen om haar uiterlijk, maar ook, en vooral, om haar inhoud.  Elke zondag opnieuw vochten een trits speelclubmeisjes om het glanzende roze kleed met de grote strik op het achterwerk.  En om de zilveren schoenen met hakken.  Er zaten waarschijnlijk nog andere pronkstukken in de kist, maar dat ensemble, dat was toch echt het neusje van de zalm.  Om de goede orde te bewaren moesten er zelfs beurtrollen opgemaakt worden voor tijdens de vrije momenten.
Ondergetekende was een van de meisjes die toen hartstochtelijk naar dat kleed verlangde.  Ondergetekende werd in de zomer van datzelfde jaar in het bivakboekje van haar Chirogroep dan ook omschreven als "een toneel- en verkleedheksje* dat niets liever doet dan zich elke zondag verkleden."
*heks, ja, omdat het bivakthema dat jaar "Bo de Heks" was.
We zijn nu 24 jaar en heel wat verkleedpartijtjes verder.  Ik ben niet bij dat roze kleed en die zilveren schoenen gebleven.  Een zelfgemaakt Sneeuwwitjespak was heel lang vaste prik bij carnavalsstoeten, maar er staan nog genoeg andere personages op mijn conto.  Van zatlap op het carnavalsfeestje in het vierde leerjaar over zwangere Afrikaanse vrouw op bivak met tiptiens tot een onbestemde kleurrijke dame op m'n vrijgezellenavond.  Zelfs Cynthia Verbeeck, de geblondeerde en veel-te-hard-geschminkte vervangleidster-omdat-ik-zelf-ziek-was-op-kamp is de revue gepasseerd.
Om maar te zeggen: verkleden, ik vind dat plezant.

En laat ik nu deze zomer tot de vrolijke ontdekking komen dat Dora zich ook graag verkleedt.  Sinds een dikke maand hoor ik hier in huis nogal vaak: "Mama, ik wou ook graag zo'n ...pak*, maak jij dat voor mij?".
*  Die drie puntjes, die werden al door verschillende dingen ingevuld.  Staan ondertussen op het verlanglijstje: een clownspak, een pilotenpak, een dokterspak, een oud-vrouwtjespak, een burgemeesterspak en, houd u vast: een snoepjespak.  Dat laatste idee heeft ze gekregen na het zien van een clip van een Samsonshow: meisjes met rokjes, een frulletje op hun hoofd en een enorme bol rond hun lijf beeldden Napoleonbollekes uit.  Danku, Gert Verhulst.
Het arme kind zag mij al regelmatig bezig aan de naaimachine, voor alle "baby's" die Wesley nog moesten verslaan en voor een "geheim naaisel" voor Wesley.  En nooit voor haar.  Dat en het feit dat ze binnen een dikke maand 3 jaar wordt, doen me tot actie overgaan.  Met daaraan een kleine give-away gekoppeld.

Ik zoek plezante (en niet al té moeilijke) patronen voor verkleedkleren.  Het mag eens iets anders zijn dan de zoveelste clown of ballerina.  Wie mij tips kan geven waar ik plezante dingen kan vinden, die maakt kans op een prijs.  Wat die prijs zal zijn, dat weet ik nog niet goed (flauw, ik weet het).  De plezantste tip wint.
Het moet ook wel een beetje praktisch zijn.  Onderstaand idee vond ik op Pinterest, maar dat steek je niet zo makkelijk in een verkleedkoffer natuurlijk:

Rap, haast u, want de tijd dringt!  U heeft tijd tot volgende week maandag!  U moest al begonnen zijn!