Samenloop van omstandigheden

Mijn schoonouders hebben nieuwe glasgordijnen gekocht.  En, zoals dat blijkbaar gaat als men nieuwe glasgordijnen op maat laat maken, ze kregen de overschot mee naar huis.  Veel overschot.  En omdat die ten huize Schoonouders toch maar nutteloos zou liggen wezen, kreeg ik op mijn beurt de glasgordijnen  mee naar huis.  Goed  om later een prinsessenkleed te maken voor Dora, bijvoorbeeld.
Nu wil het toeval dat de bijna-tweejarige dame hier in huis verzot is op deze muis*.  Waarom dat dat nu persé een muis moet zijn is mij een raadsel.  Maar goed, ze is in al haar muizigheid inspirerend genoeg voor Dora om zichzelf een "Alina Ballina" te wanen.
Die samenloop van omstandigheden zorgde voor een creatieve opwelling van mijnentwege.  Geïnspireerd op deze tutorial, maar dan met rimpels in plaats van met plooien en met vier lagen stof in plaats van met één laag stof een een voering.

Iets wat ik gisteren al vol trots had willen laten zien.  Want dit ging van de eerste keer juist, zonder één speld te gebruiken.  Jippie!

Maar toen ik het na Dora's dutje al eens wilde showen (voordat ik de versiering aan zou brengen en van de strook een rok zou maken) bleek het te smal.  Straf, want Dora's taille meet exact twee centimeter minder dan de omtrek van de rok.  Begrijpe wie begrijpen kan...

En toch won de fierheid het van het gebrek aan rekentalent en laat ik u nu al een onaffe rok zien.  Voordat men zou denken dat ik in een hol verscholen zit.  Of zwanger ben.  Of alletwee tegelijk.

* Ja, Angelina heeft een roze rok, ja.  Maar men kan bezwaarlijk van een schoonmoeder verwachten dat ze roze glasgordijnen koopt,  nietwaar?

Sewer's block

Elke keer als er een kindeke zijn nieuwe of zoveeljarige aanwezigheid op deze aardbol viert een t-shirt maken.  Met een applicatie, of een omgekeerde applicatie, of met flockfolie.  Soms al eens zot doen een een slab maken.  Voor een goede vriendin zo mogelijk nog zotter doen en een t-shirt en een slab combineren, met daarbovenop nog een vlaggenlijntje en een knuffel.
Eens proberen om een kringlooptas te maken en zien dat dat wel lukt.  Een omkeerbare tas maken voor vriendinnen, en tevreden reacties krijgen.
Maar dan toch telkens teruggrijpen naar een t-shirt.  Bijvoorbeeld als cadeau voor Meneer Schaar.  Denken dat je toch ook wel andere dingen moet kunnen.  En dat ook wel willen, maar niet durven.  Want gaat dat niet te moeilijk zijn?  Gaan de kersverse ouders daar wel content mee zijn?  Is dat niet wat te min, een zelfgemaakt cadeau?  En zoveel zelfmaakprojecten horen toch niet thuis in de deelverzameling van "mijn mogelijkheden" - "geschikt als kraamcadeau" - "toffe spullen"?

Vrijdagavond, 21u.  Marie geeft morgen een feest en ik heb nog altijd geen cadeau.  Dat "sewer's block" speelt mij parten.  Ik wil eens iets anders maken dan een t-shirt of een slab, maar ik weet niet wat.  Of ik weet het wel, maar ik durf het niet...  En dan, plots, een aha-erlebnis van de bovenste plank.  Marie, zo heette ook de voelkip van Dora.  Aha!  Een voeldoekje, dat moet ik ook nog net kunnen, niet?  Och kijk hier, op haar geboortekaartje staat een monster.  Ideaal als model voor het voeldoekje.  Of en knuffel, dat kan natuurlijk ook...

Nog wat getwijfel, wat genaai, wat gefrutsel en gefrul later zitten we in de auto op weg naar Marie's feest.  Met een halflege knuffel (want Dora besloot om wakker te worden voordat de knuffel gevuld was) en wat naaigerief.  Meneer het knuffelmonster is net klaar op het moment dat Meneer Schaar de wagen parkeert.  Nog snel een foto nemen voor er een papiertje om gaat.

Oef, ik kan het.

Drie jaar geleden...

... was het de feestdag van de Heilige Clara, patrones van het goede weer, en dat was er aan te merken (de eieren van I's kippen die we, om haar te ondersteunen, naar de Clarissen hadden gebracht hebben ongetwijfeld geholpen).
... werd I's blauwe nagellak deskundig op een kleine-teennagel aangebracht.
... stond ik zonder morren op op een uur dat ik voordien al lang niet meer bewust had meegemaakt.
... had ik een heel schoon kleed aan.
... liep ik een hele dag op "hoge" hakken.
... kreeg ik van meneer de districtsschepen van burgerlijke stand te horen dat ik een Chinese Geit was (en dat in een geitendorp).
... haalden mijn Chirovriendinnen hun sterkste staaltje kerkversieringskunsten boven.
... probeerde ik, samen met mijn vake, tevergeefs de tranen te bedwingen op weg naar het altaar.
... moest meneer Schaar na drie woorden al invallen bij het welkomstwoord.
... leerde Hendrike, de dochter van goede vriendin A, dat mensen ook konden huilen van geluk.
... kregen we schone woorden te horen van mijn zussen en schoonbroer.
... wist ik hoe Simonneke van Thuis zich elke dag moet voelen, met een geschminkt jankgezicht.
... mocht ik mijn landsknecht-skills nog eens opfrissen.
... kregen we lekker eten en drinken.
... deden mijn toenmalige collega's ons een bak De Koninck cadeau.
... was ik er hoe langer hoe meer zeker van dat die angstvallig geheimgehouden reservatie in een Mechels hotel niet overbodig was.

En twee dagen later...

... stond ons toenmalige huis helemaal op z'n kop.

... leek ons terras op het magazijn van De Koninck, en wisten we dat die bak bier maar een voorproefje was.

... konden we niet vermoeden dat we zelfs een jaar later nog cd's in verkeerde hoesjes terug zouden vinden.

Het was een schone dag. 

Happy buurt-day

Exact 4 maanden nadat Meneer Schaar, Dora en ikzelf verhuisden, was Dora jarig.  Toevallig tesamen met de oudste van de 7 buurkinderen (uit in totaal 3 gezinnen).  En dus kreeg Dora van die drie buurgezinnen een cadeautje.  Want, zo zei buurvrouw M, "een eerste verjaardag, dat is toch iets speciaals, dus is dat hier de gewoonte dat we een cadeau geven".  Heel leuk en vriendelijk natuurlijk, maar wij voelden ons wel een beetje gegeneerd.  Van één buurmeisje wisten we nu de verjaardag, omdat ze die deelde met Dora.  Maar van de andere buurkinderen wisten we dat helemaal niet.  Buurvrouw M is gelukkig een vrouw van de wereld.  Zij weet van wie welke wagen is, en dus ook wanneer welk kind jarig is.  Vorig jaar werden er, voor de paar kinderen die nog na Dora jarig waren, dus duchtig verjaardagskaartjes uitgedeeld.

Tot ik zelf jarig was, en een naaimachine kreeg.

Een eerste verjaardag mag dan wel speciaal zijn, die anderen zijn dat toch ook nog, niet?  Dus kregen Emma, Tim, Jessie en Luka (allemaal in dezelfde week jarig) dit jaar niet alleen een verjaardagskaartje, maar ook een "invulformulier" waarop ze hun lievelingskleuren, hun lievelingsdingen en hun kledingmaat mochten noteren.  Want hey, is t-shirts pimpen niet mijn "specialiteit", ondertussen?

De t-shirts bleven nog even liggen, maar nu zijn ze eindelijk allemaal bij hun bestemmeling geraakt.
Emma en Jessie houden van roze en van katten:

dus twee keer een kat: een keer een applicatie, en een keer een omgekeerde applicatie.

Tim houdt van blauw en rood, en van leeuwen:

dus een geflockte leeuw (met het strijken is een stukje van de manen wat verschoven, maar een kniesoor die daarop let)

En Luka, tenslotte, die houdt van roze en van bloemen:

Dus een geappliceerde bloem, met een hartje en een steeltje van flockfolie.

Opmerkingen als "Waw!" en "Mama, mag ik die morgen aandoen?" doen mij vermoeden dat het cadeau geslaagd was.

En als u mij dan nu wilt excuseren?  Ik ga verder aanstalten maken om andere dingen dan t-shirts te fabriceren.

Het mag al eens iets anders zijn

I en ik zaten lang geleden al bij elkaar op school.  De dieren konden toen al niet meer spreken (zó oud zijn we nu ook weer niet), maar toch waren het toen andere tijden dan nu.  Ik zwoer toen nog bij een gemillimeterd "kapsel", bijvoorbeeld.  Bij Guns n' Roses, en later bij Nirvana en Nick Cave.  Geel was mijn favoriete kleur, en met een uniformloze schooldag werden alle mogelijke kleuren uit onze garderobe geshowd, liefst tegelijkertijd.  Ik herinner mij nog een rood-zwart gebatikte Kurt-Cobain-t-shirt van mij en een oranje-gifgroene Studio Brussel-t-shirt van I, samen op de foto.  Onder dat t-shirt droeg ik waarschijnlijk dan ook nog mijn rood-wit-geel-groen-blauw-zwart gestreepte jeans.  Het doet nog pijn aan mijn ogen als ik er aan denk, maar de herinneringen die er bij horen zijn zo mooi...
Ik herinner mij ook nog de uitspraak die we toenertijd deden: "Een sjakos, dat is voor vrouwen.  Wij zijn meisjes, en dragen dus geen sjakos.  En het gaat nog lang duren voordat we een sjakos hebben."  Een eed waar ik nog héél lang trouw aan ben gebleven.  Verder dan het obligate Eastpak-heuptasje (dat je voor de hipheid niet om je heup maar schuin over je bovenlichaam droeg) ben ik lang niet gekomen.
De tijden zijn, gelukkig maar, veranderd.  Mijn haar is met gemak twintig keer langer dan toen, Nick Cave is nog altijd een van mijn muzikale helden, en ik draag al lang geen uniform meer, dus de kleuren uit mijn kleerkast worden nu met mondjesmaat, en meestal in de juiste combinatie, getoond.  En het gebruik van een sjakos is ons ondertussen ook niet meer vreemd.  We zijn nu immers ook al "thirtysomethings" met een man, een eigen huis en een kind, een mens kan niet blijven stilstaan he.
Dus maakte ik voor I een sjakos.  Want een mama heeft al eens veel gerief bij, en dan is een grote sjakos geen overbodige luxe.  En het mag al eens iets anders zijn dan een t-shirt, niet?
Bij Eloleo vond ik dit patroon.  Inderdaad niet zo moeilijk, dus ik maakte er meteen twee: eentje voor I (extra groot, want ik had er niet op gelet dat het patroon te groot was afgeprint), en dan nog eentje voor E, een andere goede vriendin (met het patroon op ware grootte, maar het lijkt me toch kleiner dan het voorbeeld).

Ik ben content dat er eindelijk eens iets anders van mijn tafel rolde dan een t-shirt, want ik dacht al zélf dat ik niets anders kon maken...