woensdag 29 juni 2011

Kleurenseut

Ik geef het toe, ik ben een seut als het op kleuren aankomt. Niet dat ik me enkel in zwarte gewaden hul of dat Dora steeds ton sur ton op straat verschijnt.  Wat dat betreft, lukt het me nog aardig om wat kleur te voorzien.  Maar laat mij iets maken, en ik sla tilt.  Laat mij stoffen combineren, en ik zet het op een getwijfel.  Ik vind mezelf al een hele durver als ik zelf een paspelbandje in een kleedje verzin.

Maar gisteren zou ik alle registers opentrekken.  Want sinds de krokusvakantie hebben wij hier een kleuter in huis.
(u ziet: aan kleur geen gebrek)
Ze begon een beetje argwanend aan haar avontuur, vooral toen ze tijdens de wandeling naar school op dag drie doorhad dat het menens was, en dat ze vanaf nu "elke dag" naar school moest.  Maar ze gaat graag, en je zou zelfs kunnen vermoeden dat ze het bijna spijtig vindt dat de school morgen voor even gedaan is.
Dus verdient juf Githa een bedankje.  Ik maakte al eerder een vlaggenlijn voor Eliott (hoewel daar geen fotografische bewijzen van zijn), en dat viel reuze mee.  Dus toen ik bij Oon zag dat zij vlaggenlijnen maakte voor de juffen dacht ik "dan ik ook!".
Eindelijk een reden om eens goed zot te doen, en om eens kleuren en prints te combineren die ik anders zelfs nog niet naast elkaar in de kast zou leggen.  Dat ik het daar benauwd van kreeg, dat kon net zo goed aan het weer liggen, nietwaar?
Dora en ik maakten er een sweatshop van
Alleen jammer dat het weer niet wilde meewerken.  Een paar bliksemschichten niet te na gesproken kreeg ik niet genoeg licht binnen voor een goeie foto...

zondag 19 juni 2011

Amsterdam in de Provence

Een Amsterdamtas voor een jarige vriendin.  Ze is in haar leven al vaker in de Provence geweest dan in Amsterdam, maar een kniesoor die daarop let...

zaterdag 18 juni 2011

Zanne kreeg een kleedje

Zanne kreeg een kleedje, en Liv mocht het laten zien.

vrijdag 17 juni 2011

Wesley versus de rest

Eerst was er een plan.  Nieuwbakken kinderen van vrienden en aanverwanten zouden een zelfgemaakt cadeau krijgen.  Sinds ik een naaimachine kreeg vergastten we elke nieuwe boreling met een cadeautje van de geboortelijst, of een "appeltje voor de dorst", aangevuld met een zelfgemaakt kleinigheidje.  Maar ik moest toch meer kunnen, dacht ik bij mezelf.
Daarna werden er kinderen geboren.  Veel kinderen.  En vaak waren dat kinderen van dames die zelf ook niet te beroerd zijn om aan een naaimachine plaats te nemen.  Stress dus.  Want "Gaan die dat wel goed vinden, wat ik fabriceer?"...

En toen kondigde Wesley* zijn/haar komst aan.  En dat deed hij/zij niet onopgemerkt.  De details bespaar ik u.  Maar wat u wel mag weten: patronen overnemen, stof knippen, naaien,...  het zijn dingen die niet lukken vanuit een zetel, laat staan vanuit een bed.  Niet dat ik dat geprobeerd heb, een mens moet niet alles proefondervindelijk leren, nietwaar?

Ondertussen woont Wesley al 24 weken in mijn buik, en weet hij/zij zich te bedwingen.  En dus worden er duchtig "baby"bezoeken vastgelegd.  Pas als alle achterstallige kraamcadeaus zijn afgeleverd voordat Wesley zelf ter wereld komt, zal ik content zijn.  De stand Wesley versus de rest is voorlopig 0-1, en Zanne kreeg de eer om het eerste kraamcadeau in ontvangst te nemen.  Maar omdat het kleedje een beetje op de groei gemaakt is, is het Liv die de honneurs mocht waarnemen op de foto's (maar die foto's, die komen een beetje later).

* Wesley is een werktitel, en hoewel wij het nu al weten zal de wereld pas rond 9 oktober te weten komen hoe hij of zij echt door het leven zal gaan.